"Τα κάλαντα", του Νικηφόρου Λύτρα.

 Πρόκειται για τον πίνακα ζωγραφικής που επέλεξα για παρατηρήσουμε, να συζητήσουμε και να διαπιστώσουμε πόσο πολύ η μουσική είναι μέσα στη ζωή και την καθημερινότητα μας, από τα πολύ παλιά χρόνια.
"Είναι παιδιά, είναι χαρούμενα γιατί γελάνε, τραγουδάνε γιατί έχουν τα στόματα ανοιχτά, παίζουν τα μουσικά όργανα μαζί με το τραγούδι τους, η μαμά με το μωρό στέκεται και τους ακούει γιατί τους αρέσει, είναι στην αυλή ενός σπιτιού και είναι βράδυ γιατί έχει βγει το φεγγάρι. Κάποιος έφαγε και ήπιε και άφησε τα πιάτα στην αυλή, υπάρχει μια σκούπα για να σκουπίζει η μαμά, τα λουλούδια στη γλάστρα είναι κόκκινα, μικρούλια, μάλλον είναι χειμώνας ή φθινόπωρο γιατί το δέντρο είναι γυμνό. Ο πίνακας είναι από παλιά γιατί το αγόρι φοράει φουστανέλα, η γυναίκα φοράει μαντήλι, δεν φοράνε ίδια ρούχα με τα δικά μας."
 Τα παραπάνω σχόλια των παιδιών και η ερμηνεία που έδωσαν για τον πίνακα, βοήθησαν να επεκτείνουμε τη συζήτηση και να συμπεράνουμε από τα λεγόμενα τους πόσο μουσικόφιλοι είμαστε όλοι μας.
 Ακούμε μουσική:
-γιατί μας αρέσει,
-όταν τρώμε έξω ακούμε μουσική,
-γιατί διασκεδάζουμε,
-γιατί θέλουμε να συγκεντρωθούμε στο διάβασμα,
-όταν τρώμε το μεσημέρι,
-γιατί κάνουμε γυμναστική ,
-μόλις μπούμε στο αυτοκίνητο ανοίγουμε μουσική,
-γιατί χορεύουμε και περνάμε ωραία,
-για να φάμε και να πιούμε με τους φίλους μας
-όταν πάμε ταξίδι,
-στο σχολείο,
-όποιος κάνει πάρτι, βάζει μουσική,
-όποιος γιορτάζει βάζει μουσική και χορεύει και οι άλλοι χτυπάνε παλαμάκια.
 Οι περιγραφές αυτές αποτελούν στιγμές του καθενός μας, στιγμές διαφορετικές που έχουν όμως όλες μουσική.