"Προγραμματισμός και Τέχνη", άλλη μια δραστηριότητα που κατατέθηκε στην Ευρωπαική Εβδομάδα Κώδικα.

       Στοχεύοντας οι μαθητές να καλλιεργήσουν δεξιότητες προσεχτικής παρατήρησης και την φαντασία τους, να αναπτύξουν την δημιουργικότητα τους και να εμπλουτίσουν τον προφορικό τους λόγο θα αξιοποιηθεί το Artful Thinking, της ερευνητικής ομάδας του Project Zero, του Πανεπιστημίου του Harvard και συγκεκριμένα η ρουτίνα σκέψης "Βλέπω, Σκέφτομαι, Αναρωτιέμαι". Η ρουτίνα σκέψης θα εφαρμοστεί στον πίνακα ζωγραφικής του Bartolone Esteban Murillo, "Tα παιδιά που τρώνε σταφύλια και πεπόνι".

     Μετά την καταγραφή όλων των σκέψεων-ιδεών των μαθητών και την ολοκλήρωση της ρουτίνας , οι μαθητές θα προσκληθούν να δημιουργήσουν μια ιστορία, την οποία θα εικονογραφήσουν και στη συνέχεια αυτές οι εικόνες θα μεταφερθούν στο επιδαπέδιο πλέγμα και στην πίστα του beebot προκειμένου να γίνει αφήγηση της ιστορίας μέσω προγραμματισμού.

  Επιπλέον, κατά την δημιουργία της ιστορίας, θα ζητηθεί από τους μαθητές να συμπεριλάβουν σε αυτήν, δύο ήρωες-ζωάκια, τα οποία θα είναι φύλλα ζωγραφικής από την εφαρμογή επαυξημένης πραγματικότητας QuiverVision. Στην συνέχεια οι μαθητές θα ζωντανέψουν τις ζωγραφιές τους έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν την ύπαρξη του κώδικα πάνω σε αυτές αλλά και την εντολή που κρύβεται σε αυτόν.

 Ο εξοπλισμός που θα αξιοποιηθεί για την παραπάνω δραστηριότητα θα είναι το επιδαπέδιο πλέγμα, το εκπαιδευτικό ρομπότ Beebot, η εφαρμογή QuiverVision, το κινητό ή ταμπλετ για την ανάγνωση των κωδικών. Η δραστηριότητα γίνεται στα πλαίσια της ομάδας "The Codally Team" .

 Η δραστηριότητα, επειδή είναι σύνθετη, πραγματοποιήθηκε τμηματικά, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.

ΒΛΕΠΩ

• Γ.Τ. Το παιδί τρώει σταφύλι...από ψηλά.
• Κωνσταντίνα. Βλέπω το πεπόνι.
• Ρήγελς. Δυο παιδιά.
• Μιχαέλα-Νικητία. Το ένα παιδί καθαρίζει πεπόνι.
• Βαγγέλης. Κάτω έχει σκουπίδια.
• Μάγια. Βλέπω ένα πεπόνι.
• Φίλιππος. Δυο παιδάκια που τρώνε.
• Μαρένια. Τρώει σταφύλι.
• Ανατόλης. Βλέπω πράσινο χρώμα πίσω από τα παιδιά.
• Λυδία. Δίπλα από το ένα αγόρι υπάρχουν σταφύλια μέσα σε καλάθι, τα σταφύλια είναι κιτρινα και μαύρα και το καλάθι καφέ χρώμα.
• Ελένη. Το ένα αγόρι φοράει ζακέτα.
• Γιώργος Σ. Βλέπω τις πατούσες.
• Αρετή. Ο ένας κάθεται στο πάτωμα, ο άλλος σε σκαμπό.
• Αναστασία. Φοράνε πατελόνια.
• Μιχαήλ. Είναι βρώμικα τα ρούχα τους, έχουν μαύρα πόδια.
• Δήμητρα Μπ. Είναι βρώμικο το πάτωμα, έχει χώμα.
• Ντέιβι. Φοράει σκισμένο πουκάμισο.
• Γιώργος Γκ. Υπάρχει μαύρο χρώμα δίπλα και πίσω από τα παιδιά.
• Κατερίνα. Βλέπω τα γόνατα τους.
• Μαρίλια. Έχουν τρυπήσει τα πατελόνια.

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

• Δήμητρα Μ. Τα σταφύλια είναι νόστιμα.
• Ανατόλης. Και τα μαύρα σταφύλια είναι νόστιμα. Εμένα μου αρέσουν τα κίτρινα.
• Αναστασία. Τα πόδια έχουν γίνει μαύρα γιατί δεν έχουν παπούτσια.
• Λυδία. Σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά έχουν χαθεί.
• Βαγγέλης. Το αγόρι με το μαχαίρι θα κόψει το πεπόνι. Δεν φοβάται πως θα κοπεί.
• Μιχαήλ. τα παιδιά έχουν μπει σε μια σπηλιά. Νομίζουν ότι  είναι το σπίτι τους.
• Δήμητρα Μπ. Είναι μέρα, γιατί έχει φως στον τοίχο.
• Βασίλης. Δεν έχουν νερό να πιουν.
• Γιώργος Γκ. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν λεφτά. Είναι φτωχά.
• Κατερίνα. Πήγαν εκεί γιατι τους αρέσει μέσα στην σπηλιά.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ

• Γιώργος Γκ. Αναρωτιέμαι με τι πήγαν εκεί; Με τα πόδια, το αμάξι ή την μηχανή;
• Ανατόλης. Μήπως πήγαν με νταλίκα; 
• Λυδία. Αναρωτιέμαι αν αυτά τα παιδιά δεν έβλεπαν μπροστά τους, γιατί μίλαγαν και μπήκαν σε άλλο σπίτι.
• Κατερίνα. Μήπως ήθελαν να γίνει εκεί το σχολείο τους;
• Aναστασία. Επειδή δεν είχαν παπούτσια και κάλτσες έγιναν μαύρα τα πόδια τους;
• Nτέιβι. Ήθελαν φαγητό.
• Δήμητρα Μ. Το ένα παιδάκι τρώει σουβλάκι;
• Aρετη. Γιατί πετάνε κάτω τα σκουπίδια;

Η ιστορία που δημιουργήθηκε, αφού πρώτα ζητήθηκε από τους μαθητές να συμπεριλάβουν μέσα σε αυτή δυο ήρωες ακόμα, έναν σκύλο κι ένα άλογο. 

" Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο αγοράκια που έτρωγαν σταφύλι και πεπόνι. Βρισκόντουσαν σε μια σπηλιά γιατί δεν είχαν σπίτι, ούτε και λεφτά. Οι γονείς τους δεν ήταν εκεί. Ήταν μακριά, στη δουλειά τους.

 Τα αγόρια είχαν παρέα τον σκύλο και το άλογο και μόλις έφαγαν πήγαν στους φίλους τους. Τα δύο ζώα είχαν χαθεί και τα αγόρια ήθελαν να τα βοηθήσουν να βρουν το αγρόκτημα που ζούσαν.

 Τα αγόρια προχωρούσαν μαζί με τo άλογο και τον σκύλο, ώσπου συνάντησαν έναν κύριο και τον ρώτησαν: "Μήπως είδατε το αγρόκτημα;" Ο κύριος φορούσε καφέ μπλούζα, κόκκινο πατελόνι και στο κεφάλι είχε άσπρο καπέλο. Τους απάντησε ότι το αγρόκτημα είναι πολύ μακρια και ότι πρέπει να περάσουν από το δάσος για να το βρουν.

 Οι τεσσερις φίλοι πήγαν στο δάσος κι εκεί συνάντησαν έναν καουμπόι. "Μήπως ξέρετε που είναι το αγρόκτημα;" τον ρώτησαν. Τους απάντησε ότι το δάσος είναι ακόμα πολύ βαθύ και ότι πρέπει να προχωρήσουν πολύ για να το βρουν.

 Τα αγόρια, το άλογο και ο σκύλος συνέχιζαν τον δρόμο τους όταν άκουσαν έναν θόρυβο. Ήταν ένα παιδάκι που έκανε φασαρία. Έπαιζε με το παιχνίδι του, ένα αυτοκινητάκι.

Τότε το ρώτησαν: "Mήπως είδες το αγρόκτημα;". Το παιδάκι απάντησε "Οχι" και συνέχισε το παιχνίδι του.

 Τα παιδιά με τους φίλους τους τα ζώα συνέχισαν να περπατάνε, ώσπου συνάντησαν μια κυρία που έκανε βόλτα στο δάσος. η κυρία φορούσε κόκκινα παπούτσια με κόκκινο πατελόνι και μία μπλε μπλούζα. Μόλις την είδαν την ρώτησαν. Η κυρία τους έδειξε τον δρόμο και όλοι μαζί έτρεξαν γρήγορα στο αγρόκτημα. Ήταν όλοι τους πολύ χαρούμενοι.

 Από τότε τα δυο αγόρια έγιναν πολύ καλοί φίλοι με τα δύο ζωάκια και κάθε μέρα πήγαιναν βόλτα στο αγρόκτημα για να τους συναντήσουν και να παίξουν μαζί. 

Μερικές από τις ζωγραφιές των μαθητών λίγο πριν σαρωθούν οι κώδικες και ζωντανέψουν.

Επόμενο βήμα στη δραστηριότητα μας είναι η εικονογράφηση της ιστορίας και η αφήγηση της, όχι πλέον προφορικά αλλά προγραμματίζοντας το ρομποτάκι.

Η εικονογράφιση της ιστορίας από τους μαθητές.

Οι μαθητές προγραμματίζουν, έχοντας στο νου τους ότι το ρομποτάκι πρέπει να ακολουθήσει συγκεκριμένη διαδρομή, αυτήν της εξέλιξης της ιστορίας τους, η οποία φαίνεται στις ζωγραφιές τους.

Στο βίντεο που ακολουθεί είμαστε ένα βήμα πριν να φτάσουν οι ήρωες της ιστορίας στο αγρόκτημα.

 

"Ο Λόγος, το αλογάκι"

 

Το αλογάκι-ζωάκι που πέρυσι αποτελούσε το αντικείμενου του λόγου, το οποίο έδινε ο υπεύθυνος λόγου σε όποιον ήθελε να μιλήσει, όταν εφαρμόζαμε την παιδαγωγική τεχνική του Freinet, ΤΙ ΝΕΑ (λόγω των μέτρων για την αντιμετώπιση της πανδημίας δεν επιτρέπεται να ανταλάσσουμε αντικείμενα και άρα να συνεχίσει το αλογάκι να έχει τον ρόλο του) έγινε σήμερα η αφορμή για να δημιουργήσουμε την πρώτη ιστορία μας.

 Οι μαθητές παρατήρησαν το ζωάκι και απαντώντας σε ερωτήσεις της εκπαιδευτικού προσπάθησαν να αφήσουν την φαντασία τους ελεύθερη δημιουργώντας την παρακάτω ιστορία.

 "Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αλογάκι (Μαρένια), που είχε πάνω του μια ροζ καρδούλα (Κωνσταντίνα). Το αλογάκι ήταν άσπρο (Μάγια) και είχε ροζ χαίτη και μοβ ουρά (Λυδία). Είχε και φτερά (Ανατόλης). Το όνομα του ήταν Λόγος (Τζιν Σι).

Ο Λόγος ζούσε στο δάσος (Μιχαήλ), με τον μπαμπά και τη μαμά του (Αρετή). Ζούσαν σε μια μεγάλη σπηλιά (Ελένη) και τους άρεσε πολύ να παίζουν (Βασίλης) με τις λάσπες (Ντέιβι).

 Ξαφνικά μία μέρα, η σπηλιά κατέρρευσε, από ένα τρυπάνι που χρησιμοποιούσαν κάποιοι κακοί άνθρωποι (Μαρίλια). Όλη η οικογένεια ήταν πολύ λυπημένη και ξεκίνησαν να προσπαθούν να βγάζουν τις πέτρες από τη σπηλιά (Κατερίνα). Όμως δεν είχαν σπίτι (Γιώργος Σ.) Γι αυτό έφυγαν και πήγαν να βρουν άλλο καταφύγιο (Γιώργος Γ.)  Τα κατάφεραν κι ένιωθαν όλοι πολύ ευτυχισμένοι (Δανάη)!!!"

Μια συνεργατική ιστορία που δημιουργήθηκε από τα δυο υποτμήματα του νηπιαγωγείου.

Μια μέρα στην παραλία!!!

 Μια φορά κι έναν καιρό, ο Δημήτρης και η Εύα, που ήταν 5 χρονών, πήγαν στην θάλασσα μαζί με τον μπαμπά και τη μαμά. Ήταν καλοκαίρι και το σπίτι τους ήταν στην πόλη.

 Τα παιδιά έπαιζαν με την άμμο και κυνηγητό. Με την άμμο είχαν φτιάξει κι ένα κάστρο.

 Η Εύα ήταν έτοιμη να μπει στο νερό για να κολυμπήσει, όταν είδε μέσα στο νερό έναν καρχαρία.

 Η Εύα τρόμαξε και δεν μπήκε στο νερό. Φώναξε αμέσως τη μαμά και τον μπαμπά. «Μέσα στη θάλασσα έχει καρχαρία» είπε και φοβόταν πολύ. Η μαμά της είπε να προσέχει και να μην μπει στο νερό. Μετά την αγκάλιασε για να μην τρομάξει άλλο.

 Ο Δημήτρης, που ήταν πιο πέρα δεν είχε ακούσει τίποτα και μπήκε στο νερό. Η μαμά και ο μπαμπάς είδαν τον Δημήτρη που τον έβαζε ο καρχαρίας στο στόμα του και άρχισαν να ουρλιάζουν.

 Μέσα στην κοιλιά του καρχαρία, ο Δημήτρης του έδινε μπουνιές. Στον καρχαρία δεν άρεσε καθόλου αυτό. Ο Δημήτρης είχε μαζί του ένα μαχαίρι κοφτερό και άρχισε να κόβει την πλάτη του καρχαρία για να κολυμπήσει και να βγει. Τελικά ο Δημήτρης βγήκε και ο καρχαρίας έκλαψε.

 Η μαμά και ο μπαμπάς πήγαν τα παιδιά αμέσως στο σπίτι και του είπαν: «Πρόσεχε την άλλη φορά, μην μπεις στο νερό χωρίς να μας το πεις». Επίσης του έδωσαν πολλά συγχαρητήρια γιατί ήταν θαρραλέος και σώθηκε.

 

(Το Α υποτμήμα έγραψε την ιστορία μέχρι την εμφάνιση του καρχαρία και την επόμενη ημέρα η ιστορία συνεχίστηκε από το Β υποτμήμα. Αφόρμηση για την δημιουργία της ιστορίας στάθηκε ένα απλό φύλλο ζωγραφικής)

Καθημερινό και σχολαστικό πλύσιμο των χεριών, σαπουνάδες, σαπουνόφουσκες και...... μια ιστορία!!!

  Η σαπουνόφουσκα και η κόκκινη μπότα!

 Mια φορά κι έναν καιρό ήταν μια σαπουνόφουσκα μέσα στον νιπτήρα. Ήταν παρέα με μια φίλη της, μια κόκκινη μπότα. Ένας άνθρωπος είχε βάλει την μπότα στο νιπτήρα για να την πλύνει. Η μπότα είχε πέσει σε νερόλακκο και είχε λάσπες. Ο άνθρωπος ήθελε να την καθαρίσει.

Την ώρα που σαπούνιζε την μπότα η σαπουνόφουσκα έσκασε. Τότε ακούστηκε μια φωνή που έλεγε «Βοήθεια, βοήθεια ρίξτε μου κι άλλο σαπούνι». Ο άνθρωπος δεν καταλάβαινε ποιος μιλούσε. Η σαπουνόφουσκα ξαναφώναξε. «Βοήθεια, ρίξτε μου σαπούνι γιατί θα σκάσω». Τότε ο άνθρωπος κατάλαβε, γύρισε και αντίκρισε την σαπουνόφουσκα. Ήταν χρωματιστή, στρογγυλή με μεγάλα στρογγυλά μάτια και με χαμόγελο στο στόμα.

 Ο άνθρωπος για να την βοηθήσει έριξε κι άλλο σαπούνι. ΄Ετσι η μπότα καθάρισε και η σαπουνόφουσκα έζησε!!!

 Μια ιστορία που εμπνεύστηκαν οι μαθητές αυθόρμητα με αφορμή τον καθημερινό σαπούνισμα των χεριών στο νηπιαγωγείο. 

 

 

Νέα ιστορία κατέφθασε!!!!

  Συνεχίζοντας την προ ημερών ανάρτηση μου σχετικά με τις Διαδικτυακές ιστορίες, έχω τη χαρά να προσθέσω την ιστορία και την ζωγραφιά που μου έστειλε ο Αιμίλιος.

Μια εικόνα....μια ιστορία!!!!

 Πατώντας στον παρακάτω σύνδεσμο θα δείτε μιαν ανοιξιάτικη εικόνα και θα ακούσετε τη φωνή μου να σας προτρέπει να συνεχίσετε την ιστορία από το σημείο που σταμάτησα εγώ.

https://www.thinglink.com/scene/1297495984963584003

 Αυτή είναι η εικόνα και ξεκινάω την ιστορία λέγοντας ότι με την φαντασία μας πάμε βόλτα σε αυτό το λιβάδι και εκεί που περπατάμε, συναντάμε......

Σε αυτό το δημείο, κλήθηκαν οι μαθητές μου να συνεχίσουν την ιστορία.

Ο Αιμίλιος λοιπόν το έκανε  και μου έστειλε ηχητικό αρχείο λέγοντας μου ότι συνάντησε  τον Άγη, τον καλύτερο του φίλο!!!!

Διαδικτυακές ιστορίες!!!!

 Μπορεί η φυσική παρουσία μας στο σχολείο να έχει σταματήσει προληπτικά, μπορεί να Μένουμε Σπίτι και να έχουμε περιορίσει όλοι τις μετακινήσεις μας , όμως είμαστε τυχεροί γιατί έχουμε το διαδίκτυο και μπορούμε να επικοινωνούμε καθημερινά και να περνάμε δημιουργικά τον χρόνο μας. 

 Στα πλαίσια λοιπόν αυτής της επικοινωνίας έχω δημιουργήσει έναν ψηφιακό τοίχο, ένα Padlet, κι έχουν κληθεί μέσω ηλεκτρονικών διευθύνσεων οι γονείς να συμμετέχουν σε αυτήν την προσπάθεια επικοινωνίας μου με τους μαθητές/τριες μου. Ο ψηφιακός μας τοίχος γεμίζει καθημερινά. Μία από τις προτάσεις που είχα κάνει σε μια άναρτηση μου ήταν η δημιουργία ιστοριών από τα παιδιά, βασιζόμενα σε κάρτες.

Μπορείτε να δείτε τις κάρτες στον παρακάτω σύνδεσμο.

https://enakeimenomiaeikona.blogspot.com/2018/02/blog-post.html?fbclid=IwAR3_GJ8pBoYqhJ5ip1ld6q8YgnQQVfvwhAjArpMPiTJjBsn2-VhDAIxehn8

 Η πρώτη ιστορία κατέφθασε μαζί με την εικονογράφηση της και ανήκει στον Κωνσταντίνο Σ.

Ο δράκος και ο μαγικός κοκκινολαίμης

Μια φορά και έναν καιρό, ζούσε ένας δράκος, που τον έλεγαν ΚΡΑΝΚΛ.

Ήταν καλός και το χρώμα του ήταν κόκκινο, πορτοκαλί και κίτρινο.

Ένα βράδυ, τον ξύπνησε η μαμά του : «Παιδί μου, ξύπνα, ήρθε η ώρα να πας ένα δώρο σε ένα μωράκι πριγκίπισσα που γεννήθηκε στο βασίλειο του Άβαλορ.» .

Ο Κράνκλ, πήγε στο Jumbo για πουλάκια και πήρε έναν κοκκινολαίμη για το μωρό πριγκίπισσα.

Ξέχασε να βγάλει τον πυτζαμοσκούφο του και πήγε έτσι στο παλάτι.

Συνάντησε το μωρό προγκίπισσα, που το έλεγαν Έλενα και του έδωσε το δώρο του.  Έναν  μαγικό κοκκινολαίμη που θα πρόσεχε την Έλενα από τους κακούς μάγους.  Τον Βίκτωρ, τη Σουρίκη, την Κάρλα και τον Φιέρρο.

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

                                    ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Σ.

Ο Βασιλιάς Τσίκνας και η Βασίλισσα Χοληστερίνη...την Τσικνοπέμπτη!!!

 Με αφορμή την ονομασία της ημέρας αλλά και το έθιμο της Τσικνοπέμπτης που θέλει όλα τα νοικοκυριά να ψήνουν και να τσικνίζουν το φαγητό, οι μαθητές, παραδεχόμενοι όλοι μας την νοστιμάδα του ψητού κρέατος, συζητήσαμε για το πόσο συχνά  είναι υγιές να τρώμε σουβλάκια. Σε αυτό το σημείο, μέσα στη συζήτηση ,γνώρισαν και τη "χοληστερίνη". 
Στην συνέχεια εμπνεύστηκαν την παρακάτω ιστορία.

"Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε ο Βασιλιάς Τσίκνας που του άρεσε να τσικνίζει και να τρώει κρέας και λουκάνικα κάθε μέρα. Έστελνε τους υπηρέτες του να ψωνίζουν σουβλάκια καθημερινά.
 Μια μέρα πήγε ο ίδιος στην αγορά. Εκεί γνώρισε μια όμορφη κοπέλα, που την έλεγαν Χοληστερίνη. Ο Βασιλιάς δεν είχε ξανακούσει αυτό το όνομα. Έπαθε σοκ από την ομορφιά της και ζήτησε να την πάρει στο παλάτι του. Ήθελε να την παντρευτεί. Η κοπέλα δέχτηκε κι έτσι όλοι την φωνάζαν Βασίλισσα Χοληστερίνη.
 Η Χοληστερίνη είχε ένα μυστικό. Είχε έναν μαγικό καθρέπτη που μιλούσε. Κάθε μέρα τον ρωτούσε "Kαθρέπτη, καθρεπτάκι μου, κούκλε μου κι αγοράκι μου, πες μου πόσα σουβλάκια να φάω σήμερα;"κι έτρωγε ότι της έλεγε ο καθρέπτης.
  Μία μέρα ο καθρέπτης της απάντησε: "Φάε υγιεινά. Σταμάτα να τρως κάθε μέρα σουβλάκια. Φάε μια μπανάνα, ένα μήλο, ένα αχλάδι, φράουλες, μανταρίνια, πορτοκάλια, ροδάκινα και ρόδι. Φάε φασολάδα, πατάτες, κοτόσουπα, ψαρόσουπα, κρεμμύδια, γιουβαρλάκια, τόστ, πιες πορτοκαλάδα και καφέ".
 Η Χοληστερίνη στεναχωρήθηκε πάρα πολύ κι άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε όλην την ημέρα Ο Βασιλιάς που κοιμόταν και ξύπνησε από το κλάμα της είπε: "Σταμάτα να κλαις. Με ξύπνησες. Σήμερα είναι Τσικνοπέμπτη και θα φάμε όλοι μαζί σουβλάκια" 

Δημιουργήθηκε η ιστορία και βέβαια στην συνέχεια όλα τα αγόρια ετοίμασαν το στέμμα του Βασιλιά Τσίκνα και το σκήπτρο του που είχε πάνω μια μπριζόλα και τα κορίτσια έγινα Βασίλισσες Χοληστερίνες που κρατούσαν τον μαγικό καθρέπτη τους.

Φορέσαμε όλοι τα στέμματα, απολαύσαμε το παιχνίδι μας και βέβαια φάγαμε και τα σουβλάκια μας!!! (κανείς δεν ήθελε...... λόγω της ημέρας...... όπως έλεγε και η ιστορία μας😂😂😂😂)

                            Και του χρόνου!!!!!

Δυο μάσκες~Μια ιστορία~Πολύ παιχνίδι και διασκέδαση!!!

Οι μαθητές ζωγράφισαν κι έκοψαν τις μάσκες τους προκειμένου να τις φορέσουν και να παίξουμε. Όμως χρειάστηκε να εμπνευστούν μια ιστορία για να έχουμε ένα σενάριο να δραματοποιήσουμε.

"Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια λίμνη ζούσε ένας πράσινος κροκόδειλος με μαύρα μάτια που του άρεσε να κολυμπάει εκεί και να παίζει κρυφτό. Επίσης του άρεσε να φωνάζει τους φίλους του, να κάθονται σε κύκλο και να λένε τα νέα τους.

Εκεί κοντά, σε μια φάρμα, ζούσε ένας μονόκερος. Ήταν ένας ροζ, χαρούμενος μονόκερος με μπλε μαλλιά και χρωματιστό κέρατο. Στον μονοκέρο άρεσε να μαγειρεύει σούπα και να καλεί τον κροκόδειλο να τρώνε παρέα.

Ο κροκόδειλος είχε μια κακή συνήθεια. Όταν έβηχε και φτερνιζόταν δεν έβαζε το χέρι του μπροστά στο στόμα του. Έτσι την τελευταία φορά που έφαγαν μαζί, ο μονόκερος αρρώστησε. Είχε μύξες, πυρετό και βήχα. Τότε κάλεσε τον γιατρό-γουρούνι (ντοκτορ Γουρούνης😂😂😂) για να τον κάνει καλά. Ο γιατρός γιάτρεψε τον μονόκερο. Του έδωσε φάρμακα και αντιβίωση. "Να τα πίνεις κάθε 8 ώρες, κάθε μέρα" του είπε. Όντως ο μονόκερος έγινε καλά σε τρεις μέρες.

Τότε λοιπόν μαγείρεψε και κάλεσε τον φίλο του τον κροκόδειλο και του είπε: "Μην το ξανακάνεις αυτό. Πρέπει να βάζεις το χέρι σου μπροστά στο στόμα σου". Ο κροκόδειλος ζήτησε συγνώμη και μετά το φαγητό έπαιξαν κυνηγητό!!!"

Οι κροκόδειλοι έτοιμοι για δράση!

Μέσα στης λίμνης τα νερά!

Έτοιμοι και οι μονόκεροι!

Καλπάζοντας στο λιβάδι!

Οι μονόκεροι μαγειρεύουν τη σούπα!

Μονόκεροι και κροκόδειλοι τρώνε παρέα τη σούπα!

Οι μονόκεροι αρρωσταίνουν!

Μόλις ανάρρωσαν οι μονόκεροι κάλεσαν τους κροκόδειλους να φάνε και να μιλήσουν!!!

Μονόκεροι και κροκόδειλοι, μετά από τη συζήτηση για τους κανόνες υγιεινής, παίζουν ανέμελοι απολαμβάνοντας ο ένας την παρέα του άλλου!!!

Ένα έργο τέχνης γίνεται η αφορμή της νέας συνεργατικής δράσης που ξεκινάει ανάμεσα στο νηπιαγωγείο και το Ειδικό Δημοτικό Περάματος.

Oι μαθητές του 9ου Νηπιαγωγείου Περάματος επισκέφθηκαν το Ειδικό Δημοτικό Περάματος, τους φίλους μας, όπως αποκαλούμε τους συμμαθητές μας της μεγαλύτερης βαθμίδας, για την έναρξη μιας ακόμα συνεργατικής δράσης που θα αποδείξει ότι όταν έχεις να κάνεις με παιδιά δεν υπάρχουν διαφορές στα συναισθήματα. Γιατί όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας και ορατών ή μη δυσκολιών, τα διακρίνει η ανάγκη για παιχνίδι μέσα σε συνθήκες που τους διασφαλίζουν την ασφάλεια και την ελευθερία να εκφραστούν και να δημιουργήσουν.

Η δράση μας λοιπόν ξεκίνησε με προσεχτική παρατήρηση του πίνακα "Νέο χιόνι στη Λεωφόρο"του Edward Munch και καταγραφή των σκέψεων των μαθητών των δύο βαθμίδων.

 Οι μαθητές μας αξιοποίησαν  τη ρουτίνα σκέψης "Βλέπω, Σκέφτομαι, Αναρωτιέμαι" του προγράμματος Artful Thinking. Οι σκέψεις και οι ιδέες που ακούγονταν, όλες καταγράφηκαν σε χαρτάκια, τα οποία και αναρτήσαμε δίπλα στον διαδραστικό πίνακα, προκειμένου να γίνεται ορατή η σκέψη τους και σε επόμενες χρονικές στιγμές.

 Ως επέκταση της δραστηριότητας, παίξαμε κινητικά παιχνίδια και ζωντανέψαμε τον πίνακα.

                             Η δράση μας θα συνεχιστεί!!!!

Ο "ηλιος με τα δόντια" της ιστορίας μας γίνεται κινούμενο σχέδιο.

  Πρόσφατα οι μαθητές έδειξαν ενδιαφέρον στην διαδικασία δημιουργίας των κινουμένων σχεδίων. Στοχεύοντας στην κατανόηση της γρήγορης εναλλαγής των εικόνων , η οποία παράγει την κίνηση στους ήρωες, εκμεταλεύτηκα την πρόσφατη ιστορία που δημιούργησαν και επιλέγοντας για κινούμενο σχέδιο, ως ήρωα, τον ήλιο με τα δόντια , δημιουργήσαμε το παρακάτω βίντεο. Στο τέλος της ιστορίας φαίνεται πως ο ήλιος ανατέλει σιγά σιγά μέχρι να φθάσει στον ουρανό.
 Οι μαθητές έπλασαν τον ουρανό με τα αστέρια και το φεγγάρι του Γενάρη με πλαστελίνη. "Έχτισαν" την πόλη, επιλέγοντας με τη σειρά και τοποθετώντας τα τουβλάκια και τα δεντράκια πάνω στον τάπητα. Δημιούργησαν τη χιονόπτωση και κατασκεύασαν τον ήλιο με τα δόντια και τον χιονάνθρωπο από πλαστελίνη κατά ομάδες.

    Πατήστε πάνω στον τίτλο της ιστορίας για να παρακολουθήσετε το βίντεο.                          
                          "Μια χειμωνιάτικη ιστορία"

Μια παροιμία, ένα τραγούδι και μια έκφραση της ελληνικής γλώσσας μας οδηγούν στην δημιουργία μιας νέας ιστορίας.

 Η έναρξη του νέου χρόνου επέβαλλε να αναφερθούμε και στον πρώτο μήνα αυτού, τον Ιανουάριο. Μέσα σε όλα που είπαμε , μάθαμε και την παροιμία "Του Γενάρη το φεγγάρι, λάμπει σαν μαργαριτάρι".(αναζητήσαμε στο διαδίκτυο και παρατηρήσαμε και τα μαργαριτάρια)
 Το κυρίως θέμα όμως που μας απασχόλησε, λόγω του έντονου κρύου αλλά και της χιονόπτωσης, είναι οι χιονονιφάδες και όλα όσα σχετίζονται με το χιόνι. Παρακολουθήσαμε εκπαιδευτικό βίντεο που αναφέρεται στον τρόπο που σχηματίζονται οι χιονονιφάδες αλλά και στα είδη αυτών. Εκπαιδευτήκαμε στον τρόπο κατασκευής χιονονιφάδων και ετοιμάσαμε τις δικές μας.

Οι μαθητές αναφέρθηκαν με ιδιαίτερη αδυναμία στους πιγκουίνους που ζουν στα χιόνια και τους πάγους και ζήτησαν να κατασκευάσουν τα δικά τους ζωάκια.

Mobile πιγκουίνοι με κομμάτια πάγου-φελιζόλ.

 Με αφορμή αυτές τις δραστηριότητες ακούσαμε και το τραγούδι Το μπαλέτο των νιφάδων. Στοχεύοντας πάντοτε στην ενεργητική ακρόαση απο τους μαθητές, συζητήσαμε τους στίχους του τραγουδιού.
Να αναφέρω επίσης ότι λόγω των καιρικών συνθηκών, κατα τη διάρκεια των δραστηριοτήτων ρουτίνας και συγκεκριμένα όταν λέγαμε τον καιρό της ημέρας, αναφέραμε ότι είχαμε "Ηλιο με δόντια", εξηγώντας τι σημαίνει αυτό.
 Ως επέκταση των παραπάνω δραστηριοτήτων οι μαθητές κλήθηκαν να δημιουργήσουν μια ιστορία που να περιλαμβάνει την παροιμία, τις χιονονιφάδες και την παραπάνω έκφραση για τον καιρό. Το αποτέλεσμα είναι όντως αξιόλογο!!!!!

 "Ενα χειμωνιάτικο βράδυ, στον καθαρό ουρανό με τα αστέρια, λάμπει το φεγγάρι του Γενάρη, σαν μαργαριτάρι. 
 Από τον ουρανό πέφτουν πολλές και διαφορετικές χιονονιφάδες και σκεπάζουν την κοιμισμένη πολιτεία. Πέφτουν πάνω στα κλώνια των δέντρων, στα σχολεία, στο δάσος, σε τσουλήθρες, στα φύλλα του δέντρου. Οι χιονονιφάδες σκεπάζουν τις καμινάδες, τις σκεπές των σπιτιών, τα βουνά, τη λίμνη, τις πινακίδες στους δρόμους, τα φανάρια. Πέφτουν ακόμα και πάνω στα αυτοκίνητα, στη θάλασσα, στο καράβι, στην αυλή και στους θάμνους, στα παιδιά.
  Τα παιδιά της πόλης βγαίνουν και φτιάχνουν έναν χιονάνθρωπο. Του φοράνε κασκόλ, γάντια, κουμπιά στην κοιλιά, κάροτο για μύτη, καπέλο, δύο μανταρίνια για μάτια. Του βάζουν να κρατάει μια σκούπα απο την μία πλευρά κι ένα φαράσι από την άλλη.
Έτοιμος ο χιονάνθρωπος!
 Ξημερώνει και βγαίνει ήλιος. Είναι ήλιος με δόντια. Η πόλη ξυπνάει. Η νοικοκυρά αρχίσει τις δουλειές, ο μπαμπάς τεντώνεται και τα παιδιά παίζουν. Ετοιμάζονται όλοι για το "ΤΙ ΝΕΑ" και για να πάνε βόλτα. Βγαίνουν έξω  παίζουν χιονοπόλεμο και βγάζουν φωτογραφίες με τον χιονάνθρωπο. Ήταν μια όμορφη χειμωνιάτικη ημέρα!!!


 Οι συγγραφείς της ιστορίας όμως δεν έμειναν εκεί. Ανέλαβαν και τον ρόλο του εικονογράφου κι ετοίμασαν νέα Μικρά Βιβλία.

 Τα μικρά βιβλία περιελάμβαναν τυπωμένο το κείμενο από την ιστορία των μαθητών και σε αυτό το σημείο τα νήπια εικονογράφησαν την ιστορία. 

και οι δραστηριότητες συνεχίστηκαν...

Η ιστορία μας δεν έγινε μόνο μικρό βιβλίο. 

Χτίσαμε μια ολόκληρη πόλη, δημιουργήσαμε χιονόπτωση, πλάσαμε έναν χιονάνθρωπο, κατασκευάσαμε έναν ήλιο με δόντια και ετοιμάσαμε το παρακάτω βίντεο.

'Μια χειμωνιάτικη ιστορία"

"Η Σταχτοπούτα" ...αλλά όχι η γνωστή!!!

   
   Διανύουμε και σιγά σιγά ολοκληρώνουμε τον δεύτερο μήνα του Φθινοπώρου και οι αλλαγές της φύσης είναι ένα από τα θέματα που συζητάμε. Η πτώση των φύλλων και η αλλαγή στο χρώμα τους είναι χαρακτηριστικό της εποχής και ο παραπάνω πίνακας του Morgan Weistling είναι ένα καλό παράδειγμα για να παρατηρήσουμε τη φύση μέσα από τη Τέχνη.
 Αξιοποιώντας τη ρουτίνα σκέψης Βλέπω/Σκέφτομαι/Αναρωτιέμαι του προγράμματος Artful Thinking, της παιδαγωγικής ομάδας Project Zero του Πανεπιστημίου Harvard , έγινε προσεκτικότερη μελέτη του πίνακα.

  Έγινε προσπάθεια να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές τη διαφορά του Βλέπω από το Σκέφτομαι και στην συνέχεια ακολούθησε το Αναρωτιέμαι. Όλα σχετικά με τον πίνακα που είχαμε μπροστά μας και για κάθε σκέψη , κάθε ιδέα που ακουγόταν, γινόταν η καταγραφή και η ανάρτηση της δίπλα στον πίνακα, προκειμένου να γίνεται ορατή και η σκέψη των μαθητών στους ίδιους.

Επέκταση της παραπάνω δραστηριότητας ήταν η δημιουργία μιας ιστορίας. Αξιοποιήθηκε μια άλλη ρουτίνα σκέψης του Artful Thinking, αυτή που ένα έργο τέχνης γίνεται η αρχή/το μέσο/ή το τέλος μιας ιστορίας. 

Οι μαθητές επέλεξαν να είναι ο πίνακας το μέσο στην ιστορία μας. Ονόμασαν το κορίτσι του πίνακα Σταχτοπούτα, πρότειναν κι άλλους ήρωες στην ιστορία, την κακή μητριά και τις δύο κόρες της και η ιστορία ξεκίνησε....

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν η Σταχτοπούτα (Μαρίλια), που ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι στο χωριό (Ηλίας). Μαζί με τη Σταχτοπούτα ζούσε η κακιά μητριά της και οι δύο κόρες της. Μια μέρα η μητριά άρχισε να συμπεριφέρεται άσχημα στο κορίτσι. Την έβαζε να κάνει μόνη της, τις δουλειές του σπιτιού(Αθηνά). Την έβαζε να σκουπίζει το σπίτι (Λυδία) και να σφουγγαρίζει (Θοδωρής). Η Σταχτοπούτα κουραζόταν πολύ (Αιμίλιος), ενώ οι αδερφές της έβλεπαν τηλεόραση (Εστερίνα) και έβγαιναν στο μπαλκόνι για να δροσιστούν (Άγης).

Μια μέρα η κακιά μητριά ζήτησε από τη Σταχτοπούτα να της φέρει φύλλα από το δάσος (Γιώργος). Η μητριά ήθελε τα φύλλα για να φτιάξει ένα δέντρο (Δανάη). Θα ήταν ένα δέντρο, κατασκευή, πάνω σε ένα τραπέζι (Κωνσταντίνος Σ.). Ήθελε να φτιάξει ένα φθινοπωρινό δέντρο (Μιχαήλ).

Η Σταχτοπούτα πήγε στο δάσος αλλά δεν της άρεσε (Ντελάνσι). Δεν ήταν χαρούμενη (Στέφανος). Ήταν λυπημένη (Ανδριάννα) γιατί την είχε στείλει εκεί η μητριά της (Ελένη) και ήταν μόνη της (Ανατόλης). Μάζεψε τα φύλλα και γύρισε σπίτι(Αλεχάντρο).

Στο σπίτι την περίμενε η μητριά και την ρώτησε αν τα είχε μαζέψει όλα τα φύλλα (Εστερίνα). Η Σταχτοπούτα απάντησε "όχι, λίγα μόνο"(Αιμίλιος). Η μητριά τότε είπε να πάει να της φέρει κι άλλα φύλλα (Κωνσταντίνος Σ.). Στο δάσος όμως ήταν σκοτεινά και η Σταχτοπούτα ζήτησε από τη μητριά να πάει την επόμενη ημέρα, που θα είχε ήλιο (Λυδία). Η μητριά δέχτηκε. Η Σταχτοπούτα πήγε να κοιμηθεί (Δανάη) και οι αδερφές της, το ίδιο (Ανδριάννα).

Η ιστορία μας είναι έτοιμη. Κάποιοι μαθητές μοιράστηκαν τους ρόλους και την δραματοποίησαν, κάποιοι ανέλαβαν να ζωγραφίσουν και οι υπόλοιποι μοιράστηκαν σε προγραμματιστές και ρομποτάκια-Σταχτοπούτες που κινήθηκαν πάνω στην πίστα, ακολουθώντας την εξέλιξη της ιστορίας.

Το παιδί/ρομποτάκι κρατούσε στα χέρια του τη Σταχτοπούτα και ξεκινούσε τη διαδρομή απο το σπίτι. Η Σταχτοπούτα , κλήθηκε να περάσει από την σκούπα και τη σφουγγαρίστρα  για να τις πάρει να κάνει δουλειές. Μετά ο προγραμματιστής έπρεπε να την περάσει από την τηλεόραση, όπου καθόταν οι αδερφές της και χάζευαν και μετά την οδηγούσε στο δάσος με το δέντρο, απ' όπου θα μάζευε τα φύλλα. Στο τέλος της διαδρομής την Σταχτοπούτα περίμενε η κακή μητριά για να πάρει τα φύλλα.

Σε επόμενη δραστηριότητα η ιστορία μας μεταφέρθηκε και στην πίστα του ρομποτικού ποντικιού μας, το οποίο μεταμφιέστηκε στο ρόλο της Σταχτοπούτας. Οι μαθητές προγραμμάτιζαν το ρομποτάκι-Σταχτοπούτα να κινείται, μέχρι να φτάσει στον τελικό προορισμό του, που ήταν να παραδώσει τα φύλλα στην μητριά.