Νέο παιχνίδι με το ζάρι των σχημάτων.

 Το ζάρι πέφτει και αν φέρει κύκλο καλούμαστε να κάνουμε στροφές γύρω από τον εαυτό μας.
Αν φέρει τραπέζιο, χτυπάμε παλαμάκια.
Αν τύχει τρίγωνο ,τρέχουν όλα τα παιδιά στα τραπέζια όπου γράφουν το όνομα τους σε χαρτί κι επιστρέφουν.
 Αν τύχει οβάλ, πηδάμε πάνω κάτω, αν τύχει τετράγωνο, ξαπλώνουμε στο πάτωμα και τέλος στο ορθογώνιο μετράμε από το ένα εως το δέκα.
 Εξήγησα στα παιδιά τους συμβολισμούς που τους είχα βάλει  και ότι με το που πέφτει το ζάρι καλούνται να διαβάσουν τα χαρτιά που βρίσκονταν στον πίνακα για να παίξουν. Η δραστηριότητα κύλησε πολύ ευχάριστα και μάλιστα μου ζητήθηκε να παίξουμε πάλι το παιχνίδι με νέους συμβολισμούς. 

Κινητικό παιχνίδι με μαθηματικά και όχι μόνο.

 Νέο παιχνίδι προέκυψε στην παρέα και πρέπει να σημειωθεί ότι οι απαιτήσεις αυξάνονται, αφού μου ζήτησαν να "συμμετέχουν" στο παιχνίδι  τα καπέλα, το ζάρι των σχημάτων, τα μπαλάκια και τα στεφάνια επίσης.
 Το ζάρι των σχημάτων το είχαμε δανείσει στους φίλους μας στο Ειδικό Δημοτικό Περάματος και χρειάστηκε να ετοιμάσουμε ένα καινούριο, αρκετά μικρότερο, χρησιμοποιώντας ένα ξύλινο τουβλάκι από το οικοδομικό υλικό της τάξης και χαρτοταινία. 

 Οι κανόνες ορίστηκαν και το παιχνίδι ξεκίνησε. Πάνω στα τραπέζια της τάξης υπήρχαν καπέλα, στεφάνια και μπαλάκια, τόσα όσα και τα παιδιά.  Ανάλογα τι έφερνε το ζάρι τα παιδιά έπρεπε να "διαβάσουν" τους κανόνες που συμφωνήσαμε προηγουμένως από τον πίνακα και αντίστοιχα να κάνουν αυτό που έπρεπε. Αντιστοίχιση λοιπόν του σχήματος που έφερνε το ζάρι με την κίνηση που κλήθηκαν να κάνουν.
Οι κανόνες που συμφωνήσαμε ήταν:

• Όταν το ζάρι έφερνε κύκλο, έτρεχαν και έπαιρναν από το τραπέζι ένα στεφάνι το καθένα, το φορούσαν και το έφερναν στη μοκέτα.
• Όταν το ζάρι έφερνε τρίγωνο, έπαιρναν από το τραπέζι καπέλο το φορούσαν και το έφερναν στη μοκέτα.
• Όταν έφερνε τετράγωνο το ζάρι, πήγαιναν κι έφερναν μπαλάκια και
• όταν έφερνε το ζάρι ορθογώνιο, πηδούσαν πάνω κάτω. Το ζάρι βέβαια έχει έξι πλευρές. Στις δύο κόκκινες πλευρές τους χτυπάγαμε όλοι παλαμάκια.

 Όταν ένα αντικείμενο από τα τρία βρισκόταν ήδη στη μοκέτα, απλά το έπαιρναν και το επέστρεφαν στη θέση τους, στα τραπέζια και ανάλογα με τη ζαριά, ξανά πάλι πίσω στη μοκέτα. 

Παιχνίδι, διασκέδαση, προανάγνωση και μαθηματικά μας κάνουν χαρούμενα μουτράκια.

Το ζάρι των σχημάτων μας οδηγεί να αναζητήσουμε συγκεκριμένα σχήματα μέσα σε πίνακα ζωγραφικής.

 Ο πίνακας που βλέπετε είναι αυτός με τον οποίο παίξαμε σήμερα. Τον παρατηρήσαμε όλοι πολύ καλά και στην συνέχεια μοιράστηκαν στα παιδιά τα φύλλα εργασίας. Το παιχνίδι ξεκίνησε και ότι σχήμα έφερνε το ζάρι καλούμασταν όλοι να το σημειώνουμε στο χαρτί μας. Αν υπήρχε το σχήμα του ζαριού στον πίνακα έπρεπε να σημειώσουμε -Χ-στην αντίστοιχη στήλη. Αν δεν υπήρχε βάζαμε απλά μια παύλα. Ο πίνακας βρισκόταν μπροστά μας και τον συμβουλευόμασταν σε κάθε ζαριά. Αρχικά έριχνα το ζάρι εγώ, μέχρι να διαπιστώσω ότι έχουν καταλάβει όλοι τους κανόνες του παιχνιδιού, πράγμα που δεν άργησε να συμβεί. Μετά το ζάρι το έριξαν με τη σειρά όλα τα παιδιά. Στην συνέχεια παραθέτω τα ατομικά αποτελέσματα του παιχνιδιού έτσι όπως  καταγράφηκαν από τους παίχτες:

Καπέλα υπάρχουν ένα σωρό, εφτά μετρώ και τα φορώ.

 Ένα απλό και διασκεδαστικό για τα παιδιά παιχνίδι, που όμως θα μας βοηθήσει να μετρήσουμε και να αναγνωρίσουμε την αξία του αριθμού επτά.
 Στην μοκέτα της παρεούλας είναι σκορπισμένα πολλά, χρωματιστά καπέλα. Τα παιδιά ανταγωνίζονται τρία τη φορά και νικητής θα αναδειχθεί αυτός που από τους τρεις συμμετέχοντες  θα φορέσει πρώτος και θα πάει να αφήσει στο τραπέζι του τρέχοντας τα εφτά καπέλα. Oι συμμετέχοντες φορούν ένα καπέλο τη φορά, το αφήνουν στο τραπέζι και μετά επιστρέφουν να πάρουν άλλο, μέχρι να μετρήσουν εφτά στο αριθμό καπέλα πάνω στο τραπέζι τους. Οι θεατές ενθαρρύνουν, βοηθούν στο μέτρημα, κάνουν τους υπολογισμούς και απαντούν στις ερωτήσεις μου, για παράδειγμα: 
"Πόσα καπέλα θέλει ακόμα ο φίλος σου για να γίνουν εφτά;", "Πόσα καπέλα έχει η φίλη σου;" 
"Πόσα καπέλα υπάρχουν τώρα στη μοκέτα;"

16 μικρά και πανέμορφα λαγουδάκια τρύπωσαν σήμερα στη τάξη μας.

Τα λαγουδάκια επέλεξαν να παίξουμε κυνηγητό, ένα παιχνίδι αγαπημένο σε όλους μας. Κλήθηκα εγώ, ως λιοντάρι (αυτή ήταν η επιθυμία τους) να τους κυνηγάω.Οι κανόνες που μπήκαν για το παιχνίδι ήταν απλοί. Μπορούσαν να τρέξουν οπουδήποτε μέσα στη τάξη, φορώντας τις μάσκες τους και αν αισθανόντουσαν ότι κινδυνεύουν υπήρξαν δυο φωλιές-στεφάνια που τους προστάτευαν.Το πρόβλημα ήταν ότι στα δύο στεφάνια δεν χωράνε 16 παιδιά, οπότε για να προστατεύονται όλοι από το άγριο λιοντάρι έπρεπε αυτοί που θα προλάβαιναν να μπουν μέσα στη φωλιά να απλώνουν τα χέρια τους  και να κρατούν τα λαγουδάκια που θα έμεναν απέξω. Αν απλά ακουμπούσαν τα λαγουδάκια πάνω σε άλλα λαγουδάκια δεν ήταν προστατευμένα και μπορούσα να τα πιάσω. Να σας ενημερώσω λοιπόν ότι τα λαγουδάκια συνεργάστηκαν άψογα και δυσκόλεψαν το λιοντάρι να τα πιάσει. Το παιχνίδι τους άρεσε πολύ και τα ξεσήκωσε. Ζητούσαν επανάληψη, ευτυχώς όμως ήταν η ώρα να σχολάσουμε γιατί το "λιοντάρι" δεν άντεχε δεύτερο γύρο.

"2ο παιχνίδι με το ζάρι των σχημάτων"

Οι πίνακες με τους οποίους θα παίξουμε είναι οι παρακάτω:

 Καθόμαστε όλοι στην παρεούλα και ρίχνω πρώτη το ζάρι και το σχήμα που θα τύχει,  σηκώνεται και το αναζητά το πρώτο παιδί, έτσι όπως κάθονται,  από δεξιά μου. Μελετά τους πίνακες, εντοπίζει το σχήμα, μας ανακοινώνει το σημείο που έχει βρει και επιστρέφει στη θέση του για να ρίξει το ζάρι για τον διπλανό του. Όταν κάποιος μας δείξει ένα σχήμα που έχει ήδη βρει άλλο παιδί, αναγκαστικά αναζητά το σχήμα που του έτυχε, σε άλλο σημείο μέσα στους πίνακες.

Πρόκειται για δραστηριότητα εύκολη και ευχάριστη για τα παιδιά, αφού περιμένουν υπομονετικά να ρίξουν το μεγάλο ζάρι, που μόνοι τους έφτιαξαν.

Το ζάρι των σχημάτων ξεκίνησε τις δράσεις του.(1ο Παιχνίδι)

 Ένα απλό και όχι προγραμματισμένο παιχνίδι, έπαιξαν σήμερα για πρώτη φορά τα παιδιά. Ένα- ένα παιδί, τηρώντας τη σειρά του, σηκώνονταν από τη παρεούλα, κάθονταν στη θέση μου και έριχνε το ζάρι στο πάτωμα. Το μεγάλο μέγεθος του ζαριού και το γεγονός ότι το έπιαναν με τα δύο τους χέρια και το σήκωναν πάνω από το κεφάλι τους για να πάρουν φόρα, ήταν το κωμικό στοιχείο της δραστηριότητας. Ένας έριχνε το ζάρι και οι υπόλοιποι φώναζαν το όνομα του σχήματος. 
 Το παιχνίδι σήμερα είχε τρεις γύρους και υπήρξε ζήτηση για παραπάνω. Το γιγάντιο ζάρι τελικά είναι ωραίο κίνητρο. Βέβαια υπήρξαν και δύο φιλαράκια μας που κλότσησαν το ζάρι και απλά έχασαν τη σειρά τους. Δεν πειράζει γι'αυτό είναι τα παιχνίδια, για να μαθαίνουμε να κερδίζουμε (αυτό μας αρέσει ), να χάνουμε (αυτό δεν μας αρέσει) αλλά να λειτουργούμε και με βάση τους κανόνες (κι αυτό καμιά φορά, δεν μας αρέσει).
 Προσεχώς μαζί σας με περισσότερα ζαροπαιχνίδια....

"Δώσε μου να δώσω, το στεφάνι να φορτώσω"

 Ένα παιχνίδι συνεργασίας, απλό και διασκεδαστικό που όμως δυσκόλεψε και τις δύο ομάδες, αφού λόγω της ηλικίας τους το να συνεργάζονται για να επιτύχουν ένα κοινό στόχο δεν είναι τόσο εύκολο, γι'αυτό και η συνεργασία και η ομαδικότητα είναι δυο έννοιες που τις δουλεύουμε καθημερινά στο νηπιαγωγείο.

 Τα παιδιά μοιράστηκαν σε δύο ομάδες και κάθε ομάδα είχε τον αρχηγό που έπαιρνε μπαλάκι από το πλαστικό δοχείο και το έδινε στον διπλανό του. Τα παιδιά της κάθε ομάδας κάθονται δίπλα το ένα στο άλλο και από χέρι σε χέρι πρέπει να μεταφερθεί το μπαλάκι από τον αρχηγό στο τελευταίο παιδί, το οποίο είναι αυτό που μεταφέρει τα μπαλάκια στο στεφάνι της ομάδας. Νικήτρια ομάδα είναι αυτή που θα γεμίσει το στεφάνι της πρώτη με τα περισσότερα μπαλάκια. Η καταμέτρηση γίνεται όταν αδειάζει το πλαστικό δοχείο απ'όπου οι αρχηγοί παίρνουν τα μπαλάκια τους.
 Από την αρχή του παιχνιδιού τους διευκρινίζω ότι όσο σημαντικός είναι ο ρόλος του αρχηγού και του μεταφορέα, τόσο σημαντικός είναι και των υπολοίπων παιδιών αφού ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του αλλά και για την ομάδα του. Η ομάδα που θα συνεργαστεί καλύτερα είναι αυτή που θα αναδειχθεί νικήτρια. Παίξαμε το παιχνίδι αρκετές φορές μέχρι να συνειδητοποιήσουν, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, ότι η ατομική προσπάθεια του καθενός μετατρέπεται σε συλλογική από τη στιγμή που λειτουργεί ο καθένας υπεύθυνα απέναντι στον εαυτό του  και παράλληλα απέναντι στην ομάδα του. Υπήρξαν παιδιά που έπιαναν το μπαλάκι και κατευθείαν το έδιναν στον διπλανό τους ενώ άλλα το έπιαναν και καθυστερούσαν, χωρίς να κατανοούν το ρόλο τους στην αλυσίδα που είχε σχηματιστεί. Η ταχύτητα της κάθε ομάδας άλλαζε προς το καλύτερο κάθε φορά που παίζαμε το παιχνίδι. Ιδιαίτερα ελπιδοφόρο για την κατάκτηση της έννοιας της συνεργασίας αποτέλεσαν οι προτροπές κάποιων παιδιών προς τους άλλους να πάρουν και να δώσουν γρήγορα το μπαλάκι, όταν καταλάβαιναν ότι οι φίλοι τους καθυστερούν ενώ υπήρξαν και οι αυστηροί κριτές, που δεν έχουν μάθει ακόμα να χάνουν και προσπάθησαν να κατηγορήσουν τους συμμαθητές τους για το αποτέλεσμα.
 Το παιχνίδι έληξε με την συζήτηση που κάναμε για το τι ακριβώς ήταν αυτό που βοήθησε τη συγκεκριμένη ομάδα να νικήσει. Τα συμπεράσματα ήταν αυτά που ήθελα να βγουν και να τονίσουν την αξία της συνεργασίας και το σημαντικό είναι ότι βγήκαν από τα ίδια τα παιδιά.