Φεγγαράκι μου λαμπρό!!!

Φεγγαράκι μου λαμπρό
φέγγε μου να περπατώ
να πηγαίνω στο σχολειό
να μαθαίνω γράμματα
γράμματα σπουδάγματα
του Θεού τα πράγματα.

Φεγγαράκι μου λαμπρό
το σπαθί μου τ' αλαφρό
φέγγε μου σαν το κρατώ
σαν αητός να πεταχτώ
στην πατρίδα τη γλυκιά
να χαρίσω λευτεριά.

Τη δεύτερη στροφή του τραγουδιού, τα παιδιά αλλά και  πολλοί από εμάς δεν την γνωρίζαμε καθόλου. Το ακούσαμε, το συζητήσαμε,  το τραγουδήσαμε και αποτύπωσαν τις σκέψεις τους στο χαρτί.

Στη συνέχεια παρατηρήσαμε τον πίνακα ζωγραφικής του Νικολαου Γύζη

Αναρωτηθήκαμε πως να νιώθουν άραγε αυτά τα παιδιά που ζουν σκλαβωμένα. 

Κάνοντας μια προσπάθεια να αποκτήσουν ενσυναίσθηση και ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, οι μικροί μου μαθητές όντως ανέφεραν τα αρνητικά συναισθήματα που διακατείχαν τα ελληνόπουλα εκείνη την εποχή.

ΛΥΠΗ ,ΦΟΒΟΣ, ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ

Αυτά ήταν τα συναισθήματα με βασική επιχειρηματολογία των παιδιών, τις παρακάτω απόψεις:

• επειδή είχαν κλείσει τα σχολεία και δεν μπορούσαν να γίνουν έξυπνοι
• επειδή τους έπαιρναν τα πλούτη,
• επειδή δεν ήθελαν να σκοτωθούν,
• επειδή έβλεπαν συνέχεια σκοτωμούς,
• καθόλου δεν τους άρεσε που ήταν σκλαβωμένοι.

Τους ρώτησα: "Και τι έκαναν τότε τα παιδιά αυτά;"

H απάντηση, απόλυτα αυθόρμητη και ειλικρινής, ήταν ότι έκλαιγαν και στεναχωριόντουσαν. 

"Tι τους έλειπε;" 

"Δεν είχαν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΙΡΗΝΗ"

Κράτησα αυτή τους τη κουβέντα και τους ρώτησα αν σήμερα γνωρίζουν άλλα παιδιά που βιώνουν τα ίδια ακριβώς συναισθήματα.

Τα περισσότερα μου μίλησαν για τους πρόσφυγες. Αναρωτηθήκαμε πως να νιώθουν άραγε όλα αυτά τα παιδιά για αυτό που τους συμβαίνει και καταλήξαμε στα ίδια συναισθήματα με πριν.

ΛΥΠΗ, ΦΟΒΟΣ, ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΑ.

Τότε ήταν που ακούστηκαν οι μαγικές λεξούλες:

"Nα τους βοηθήσουμε κυρία"

"Με ποιον τρόπο;"

• να τους δώσουμε φαγητό να μην πεινάνε
• να τους σηκώσουμε τις βαλίτσες γιατί θα είναι βαριές
• έχουν κουραστεί, πρέπει να ξεκουραστούν
• να τους δώσουμε φάρμακα, μπορεί να έχουν χτυπήσει στο δρόμο
• να τους πάμε παιχνίδια και βιβλία για να περνάει η ώρα τους
• μα πού θα τα πάμε, δεν έχουν σπίτια.

 Για να κλείσει η συζήτηση μας, μεταφέραμε μαζί με τα παιδιά,  κάποια είδη πρώτης ανάγκης που είχαμε συγκεντρώσει για τους πρόσφυγες, στο συστεγαζόμενο δημοτικό σχολείο.

 Σας κατέθεσα τον προβληματισμό μας, έτσι όπως εξελίχθηκε την ώρα του μαθήματος, αλλά και τη διαπίστωση, ότι οι σκέψεις των παιδιών είναι αγνές, εγκάρδιες, χωρίς συμφέροντα. 

Η συνέχεια των σκέψεων .....δική σας!!!