"Προγραμματισμός και Τέχνη", άλλη μια δραστηριότητα που κατατέθηκε στην Ευρωπαική Εβδομάδα Κώδικα.

       Στοχεύοντας οι μαθητές να καλλιεργήσουν δεξιότητες προσεχτικής παρατήρησης και την φαντασία τους, να αναπτύξουν την δημιουργικότητα τους και να εμπλουτίσουν τον προφορικό τους λόγο θα αξιοποιηθεί το Artful Thinking, της ερευνητικής ομάδας του Project Zero, του Πανεπιστημίου του Harvard και συγκεκριμένα η ρουτίνα σκέψης "Βλέπω, Σκέφτομαι, Αναρωτιέμαι". Η ρουτίνα σκέψης θα εφαρμοστεί στον πίνακα ζωγραφικής του Bartolone Esteban Murillo, "Tα παιδιά που τρώνε σταφύλια και πεπόνι".

     Μετά την καταγραφή όλων των σκέψεων-ιδεών των μαθητών και την ολοκλήρωση της ρουτίνας , οι μαθητές θα προσκληθούν να δημιουργήσουν μια ιστορία, την οποία θα εικονογραφήσουν και στη συνέχεια αυτές οι εικόνες θα μεταφερθούν στο επιδαπέδιο πλέγμα και στην πίστα του beebot προκειμένου να γίνει αφήγηση της ιστορίας μέσω προγραμματισμού.

  Επιπλέον, κατά την δημιουργία της ιστορίας, θα ζητηθεί από τους μαθητές να συμπεριλάβουν σε αυτήν, δύο ήρωες-ζωάκια, τα οποία θα είναι φύλλα ζωγραφικής από την εφαρμογή επαυξημένης πραγματικότητας QuiverVision. Στην συνέχεια οι μαθητές θα ζωντανέψουν τις ζωγραφιές τους έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν την ύπαρξη του κώδικα πάνω σε αυτές αλλά και την εντολή που κρύβεται σε αυτόν.

 Ο εξοπλισμός που θα αξιοποιηθεί για την παραπάνω δραστηριότητα θα είναι το επιδαπέδιο πλέγμα, το εκπαιδευτικό ρομπότ Beebot, η εφαρμογή QuiverVision, το κινητό ή ταμπλετ για την ανάγνωση των κωδικών. Η δραστηριότητα γίνεται στα πλαίσια της ομάδας "The Codally Team" .

 Η δραστηριότητα, επειδή είναι σύνθετη, πραγματοποιήθηκε τμηματικά, σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.

ΒΛΕΠΩ

• Γ.Τ. Το παιδί τρώει σταφύλι...από ψηλά.
• Κωνσταντίνα. Βλέπω το πεπόνι.
• Ρήγελς. Δυο παιδιά.
• Μιχαέλα-Νικητία. Το ένα παιδί καθαρίζει πεπόνι.
• Βαγγέλης. Κάτω έχει σκουπίδια.
• Μάγια. Βλέπω ένα πεπόνι.
• Φίλιππος. Δυο παιδάκια που τρώνε.
• Μαρένια. Τρώει σταφύλι.
• Ανατόλης. Βλέπω πράσινο χρώμα πίσω από τα παιδιά.
• Λυδία. Δίπλα από το ένα αγόρι υπάρχουν σταφύλια μέσα σε καλάθι, τα σταφύλια είναι κιτρινα και μαύρα και το καλάθι καφέ χρώμα.
• Ελένη. Το ένα αγόρι φοράει ζακέτα.
• Γιώργος Σ. Βλέπω τις πατούσες.
• Αρετή. Ο ένας κάθεται στο πάτωμα, ο άλλος σε σκαμπό.
• Αναστασία. Φοράνε πατελόνια.
• Μιχαήλ. Είναι βρώμικα τα ρούχα τους, έχουν μαύρα πόδια.
• Δήμητρα Μπ. Είναι βρώμικο το πάτωμα, έχει χώμα.
• Ντέιβι. Φοράει σκισμένο πουκάμισο.
• Γιώργος Γκ. Υπάρχει μαύρο χρώμα δίπλα και πίσω από τα παιδιά.
• Κατερίνα. Βλέπω τα γόνατα τους.
• Μαρίλια. Έχουν τρυπήσει τα πατελόνια.

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

• Δήμητρα Μ. Τα σταφύλια είναι νόστιμα.
• Ανατόλης. Και τα μαύρα σταφύλια είναι νόστιμα. Εμένα μου αρέσουν τα κίτρινα.
• Αναστασία. Τα πόδια έχουν γίνει μαύρα γιατί δεν έχουν παπούτσια.
• Λυδία. Σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά έχουν χαθεί.
• Βαγγέλης. Το αγόρι με το μαχαίρι θα κόψει το πεπόνι. Δεν φοβάται πως θα κοπεί.
• Μιχαήλ. τα παιδιά έχουν μπει σε μια σπηλιά. Νομίζουν ότι  είναι το σπίτι τους.
• Δήμητρα Μπ. Είναι μέρα, γιατί έχει φως στον τοίχο.
• Βασίλης. Δεν έχουν νερό να πιουν.
• Γιώργος Γκ. Αυτά τα παιδιά δεν έχουν λεφτά. Είναι φτωχά.
• Κατερίνα. Πήγαν εκεί γιατι τους αρέσει μέσα στην σπηλιά.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ

• Γιώργος Γκ. Αναρωτιέμαι με τι πήγαν εκεί; Με τα πόδια, το αμάξι ή την μηχανή;
• Ανατόλης. Μήπως πήγαν με νταλίκα; 
• Λυδία. Αναρωτιέμαι αν αυτά τα παιδιά δεν έβλεπαν μπροστά τους, γιατί μίλαγαν και μπήκαν σε άλλο σπίτι.
• Κατερίνα. Μήπως ήθελαν να γίνει εκεί το σχολείο τους;
• Aναστασία. Επειδή δεν είχαν παπούτσια και κάλτσες έγιναν μαύρα τα πόδια τους;
• Nτέιβι. Ήθελαν φαγητό.
• Δήμητρα Μ. Το ένα παιδάκι τρώει σουβλάκι;
• Aρετη. Γιατί πετάνε κάτω τα σκουπίδια;

Η ιστορία που δημιουργήθηκε, αφού πρώτα ζητήθηκε από τους μαθητές να συμπεριλάβουν μέσα σε αυτή δυο ήρωες ακόμα, έναν σκύλο κι ένα άλογο. 

" Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν δυο αγοράκια που έτρωγαν σταφύλι και πεπόνι. Βρισκόντουσαν σε μια σπηλιά γιατί δεν είχαν σπίτι, ούτε και λεφτά. Οι γονείς τους δεν ήταν εκεί. Ήταν μακριά, στη δουλειά τους.

 Τα αγόρια είχαν παρέα τον σκύλο και το άλογο και μόλις έφαγαν πήγαν στους φίλους τους. Τα δύο ζώα είχαν χαθεί και τα αγόρια ήθελαν να τα βοηθήσουν να βρουν το αγρόκτημα που ζούσαν.

 Τα αγόρια προχωρούσαν μαζί με τo άλογο και τον σκύλο, ώσπου συνάντησαν έναν κύριο και τον ρώτησαν: "Μήπως είδατε το αγρόκτημα;" Ο κύριος φορούσε καφέ μπλούζα, κόκκινο πατελόνι και στο κεφάλι είχε άσπρο καπέλο. Τους απάντησε ότι το αγρόκτημα είναι πολύ μακρια και ότι πρέπει να περάσουν από το δάσος για να το βρουν.

 Οι τεσσερις φίλοι πήγαν στο δάσος κι εκεί συνάντησαν έναν καουμπόι. "Μήπως ξέρετε που είναι το αγρόκτημα;" τον ρώτησαν. Τους απάντησε ότι το δάσος είναι ακόμα πολύ βαθύ και ότι πρέπει να προχωρήσουν πολύ για να το βρουν.

 Τα αγόρια, το άλογο και ο σκύλος συνέχιζαν τον δρόμο τους όταν άκουσαν έναν θόρυβο. Ήταν ένα παιδάκι που έκανε φασαρία. Έπαιζε με το παιχνίδι του, ένα αυτοκινητάκι.

Τότε το ρώτησαν: "Mήπως είδες το αγρόκτημα;". Το παιδάκι απάντησε "Οχι" και συνέχισε το παιχνίδι του.

 Τα παιδιά με τους φίλους τους τα ζώα συνέχισαν να περπατάνε, ώσπου συνάντησαν μια κυρία που έκανε βόλτα στο δάσος. η κυρία φορούσε κόκκινα παπούτσια με κόκκινο πατελόνι και μία μπλε μπλούζα. Μόλις την είδαν την ρώτησαν. Η κυρία τους έδειξε τον δρόμο και όλοι μαζί έτρεξαν γρήγορα στο αγρόκτημα. Ήταν όλοι τους πολύ χαρούμενοι.

 Από τότε τα δυο αγόρια έγιναν πολύ καλοί φίλοι με τα δύο ζωάκια και κάθε μέρα πήγαιναν βόλτα στο αγρόκτημα για να τους συναντήσουν και να παίξουν μαζί. 

Μερικές από τις ζωγραφιές των μαθητών λίγο πριν σαρωθούν οι κώδικες και ζωντανέψουν.

Επόμενο βήμα στη δραστηριότητα μας είναι η εικονογράφηση της ιστορίας και η αφήγηση της, όχι πλέον προφορικά αλλά προγραμματίζοντας το ρομποτάκι.

Η εικονογράφιση της ιστορίας από τους μαθητές.

Οι μαθητές προγραμματίζουν, έχοντας στο νου τους ότι το ρομποτάκι πρέπει να ακολουθήσει συγκεκριμένη διαδρομή, αυτήν της εξέλιξης της ιστορίας τους, η οποία φαίνεται στις ζωγραφιές τους.

Στο βίντεο που ακολουθεί είμαστε ένα βήμα πριν να φτάσουν οι ήρωες της ιστορίας στο αγρόκτημα.

 

Bλέπω, Σκέφτομαι και Αναρωτιέμαι για "Το κοριτσάκι με το αρκουδάκι"!!!

Μια εικόνα με φθινοπωρινά στοιχεία, τυχαία επιλεγμένη από το διαδίκτυο, γίνεται αφορμή για να εφαρμόσουμε τη ρουτίνα σκέψης "Βλέπω, Σκέφτομαι, Αναρωτιέμαι", του προγράμματος Artful Thinking, της Παιδαγωγικής Σχολής Project Zero, του Πανεπιστημίου του Harvard.

Οι μαθητές καλούνται να παρατηρήσουν προσεχτικά την εικόνα και να αναφέρουν αρχικά τι βλέπουν.

Η νηπιαγωγός ακούει τους μαθητές και καταγράφει όσα της αναφέρουν. για τα προνήπια κυρίως, που τωρα αρχίζουν να εξασκούνται στην σχολαστική παρατήρηση, εντοπίζονται δυσκολίες στο να διαχωρίσουν αυτό που βλέπουν από αυτό που σκέφτονται. Όμως στην πορεία, γνωρίζοντας την διαδικασία, γίνονται όλα τους αξιόλογοι παρατηρητές, με πρωτότυπες ιδέες και σκέψεις.

Μόλις ολοκληρωθούν οι καταγραφές του "τι Βλέπω", ξεκινούν οι καταγραφές του "τι σκέφτομαι" γι αυτό που βλέπω. Η ρουτίνα σκέψης ολοκληρώνεται με το "Τι αναρωτιέμαι".

Ακολουθούν τα λεγόμενα των μαθητών αναφορικά με την παραπάνω εικόνα.

ΒΛΕΠΩ:

• Μιχαέλα-Νικητία - Ένα κοριτσάκι κάτω από το δέντρο.
• Ελένη - Το κοριτσάκι κρατάει αρκουδάκι.
• Μάγια - Φοράει παπούτσια, καφέ.
• Δήμητρα Μπ. - Τα φύλλα είναι διαφορετικά, είναι μαυρο, καφέ και κόκκινο.
• Βασίλης - Το κοριτσάκι κάθεται κάτω.
• Ρήγελς - Το αρκουδάκι έχει μαύρα μάτια.
• Βαγγέλης - Κάτω έχει χώμα.
• Κατερίνα - Υπάρχει γαλάζιο χρώμα από πίσω.
• Μαρίλια - Το κοριτσάκι ακουμπάει στον κορμό του δέντρου.
• Δανάη - Υπάρχει γρασίδι πράσινο.
• Γιώργος Σ. - Τα ρούχα του κοριτσιού. Φοράει μπλούζα και σορτσάκι.
• Λυδία - Το κοριτσάκι έχει μακριά και ξανθά μαλλιά.
• Γιώργος Γ. - Το αρκουδάκι έχει μαύρη μύτη.

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

• Φίλιππος - Το κοριτσάκι είναι η κόρη της κας Μαρίας.
• Δανάη - Τα φύλλα θα πέσουν κάτω.
• Βασίλης - Έχουν πέσει τα πράσινα φύλλα κι έμειναν τα κόκκινα.
• Ελένη - Το δέντρο θα μπορούσε να έχει λουλούδια.
• Γιώργος Τ. - Το κοριτσάκι έχει αγκαλιά το αρκουδάκι γιατί το αγαπάει.
• Κωνσταντίνα - Το κοριτσάκι κάθεται εκεί γιατί περιμένει τον μπαμπά της.
• Μιχαέλα-Νικητία - Το κοριτσάκι κοιτάζει τον δρόμο.
• Μαρίλια - Είναι Φθινόπωρο.
• Δήμητρα Μ. - Το κοριτσάκι κοιτάζει μια λιμνούλα.

ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ

• Μιχαήλ - Τι δείχνει το αρκουδάκι?
• Βαγγέλης - Το κοριτσάκι θέλει να πάει σπίτι?
• Αναστασία - Μήπως το κοριτσάκι θέλει τη μαμά του?
• Δανάη - Μήπως το κοριτσάκι έχει χάσει τη μαμά του?
• Γιώργος Γ. - Αναρωτιέμαι σε ποια πόλη ζει?
• Κατερίνα - Αναρωτιέμαι είναι το παιδί της κας Μαρίας?

 

Artful Thinking...εξ αποστάσεως!!!

 Ο πίνακας που βλέπετε ονομάζεται «Emmie’s catch» και ανήκει στον Μorgan Weistling.

             https://www.artrenewal.org/Common/Image?imageId=3752&artworkId=4117

  Σκεφτόμουν να συνεχίσουμε κάποιες από τις δραστηριότητες που συνηθίζαμε μέσα στην τάξη και μία από αυτές ήταν η προσεχτική παρατήρηση έργων τέχνης, στοχεύοντας στην καλλιέργεια της σκέψης.

 Θα ανεβάσω λοιπόν στον ψηφιακό μας πίνακα (padlet), τον παραπάνω πίνακα τρεις φορές, με διαφορετικό τίτλο-ερώτηση. Σε κάθε ανάρτηση, όποιος μαθητής θέλει να συμμετέχει, αφού  έχει παρατηρήσει πολύ καλά τον πίνακα, σας υπαγορεύει τι να γράψετε στο σχόλιο, αφού του έχετε διαβάσει την ερώτηση. Το σχόλιο θα ξεκινά με το όνομα του μαθητή. Παρακαλώ να του έχετε διαβάσει πρώτα τα προηγούμενα σχόλια γιατί δεν επιτρέπεται να πουν το ίδιο (τα παιδιά το γνωρίζουν αυτό, οπότε αν συμβεί, αρκεί να τους πείτε να παρατηρήσουν κάτι διαφορετικό και θα το κάνουν, είναι γνώστες της διαδικασίας, καλούνται όμως να την θυμηθούν). Η ρουτίνα σκέψης που θα αξιοποιήσουμε ονομάζεται «Βλέπω, Σκέφτομαι, Αναρωτιέμαι» του προγράμματος Artful Thinking, της παιδαγωγικής ομάδας Project Zero, του Πανεπιστημίου του Harvard .

  ΠΡΟΣΟΧΗ. Θέλει εξάσκηση και πολύ προσπάθεια από όλους (σε αυτό το σημείο καλείσθε να βοηθήσετε τα παιδιά σας) να διακρίνετε το Βλέπω από το Σκέφτομαι. Βλέπω εννοούμε αυτό που αντικρύζουν τα μάτια μας, αυτό που έχουμε μπροστά μας, ενώ Σκέφτομαι είναι το συμπέρασμα που βγάζω από αυτό που βλέπω, οι σκέψεις μου για το τι συμβαίνει. Με το Αναρωτιέμαι θέλουμε να μάθουμε το κάτι παραπάνω για αυτό που βλέπουμε. Ποια ερωτήματα μας γεννάει το έργο τέχνης?

Ένα έργο τέχνης γίνεται η αφορμή της νέας συνεργατικής δράσης που ξεκινάει ανάμεσα στο νηπιαγωγείο και το Ειδικό Δημοτικό Περάματος.

Oι μαθητές του 9ου Νηπιαγωγείου Περάματος επισκέφθηκαν το Ειδικό Δημοτικό Περάματος, τους φίλους μας, όπως αποκαλούμε τους συμμαθητές μας της μεγαλύτερης βαθμίδας, για την έναρξη μιας ακόμα συνεργατικής δράσης που θα αποδείξει ότι όταν έχεις να κάνεις με παιδιά δεν υπάρχουν διαφορές στα συναισθήματα. Γιατί όλα τα παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας και ορατών ή μη δυσκολιών, τα διακρίνει η ανάγκη για παιχνίδι μέσα σε συνθήκες που τους διασφαλίζουν την ασφάλεια και την ελευθερία να εκφραστούν και να δημιουργήσουν.

Η δράση μας λοιπόν ξεκίνησε με προσεχτική παρατήρηση του πίνακα "Νέο χιόνι στη Λεωφόρο"του Edward Munch και καταγραφή των σκέψεων των μαθητών των δύο βαθμίδων.

 Οι μαθητές μας αξιοποίησαν  τη ρουτίνα σκέψης "Βλέπω, Σκέφτομαι, Αναρωτιέμαι" του προγράμματος Artful Thinking. Οι σκέψεις και οι ιδέες που ακούγονταν, όλες καταγράφηκαν σε χαρτάκια, τα οποία και αναρτήσαμε δίπλα στον διαδραστικό πίνακα, προκειμένου να γίνεται ορατή η σκέψη τους και σε επόμενες χρονικές στιγμές.

 Ως επέκταση της δραστηριότητας, παίξαμε κινητικά παιχνίδια και ζωντανέψαμε τον πίνακα.

                             Η δράση μας θα συνεχιστεί!!!!

"Η Σταχτοπούτα" ...αλλά όχι η γνωστή!!!

   
   Διανύουμε και σιγά σιγά ολοκληρώνουμε τον δεύτερο μήνα του Φθινοπώρου και οι αλλαγές της φύσης είναι ένα από τα θέματα που συζητάμε. Η πτώση των φύλλων και η αλλαγή στο χρώμα τους είναι χαρακτηριστικό της εποχής και ο παραπάνω πίνακας του Morgan Weistling είναι ένα καλό παράδειγμα για να παρατηρήσουμε τη φύση μέσα από τη Τέχνη.
 Αξιοποιώντας τη ρουτίνα σκέψης Βλέπω/Σκέφτομαι/Αναρωτιέμαι του προγράμματος Artful Thinking, της παιδαγωγικής ομάδας Project Zero του Πανεπιστημίου Harvard , έγινε προσεκτικότερη μελέτη του πίνακα.

  Έγινε προσπάθεια να συνειδητοποιήσουν οι μαθητές τη διαφορά του Βλέπω από το Σκέφτομαι και στην συνέχεια ακολούθησε το Αναρωτιέμαι. Όλα σχετικά με τον πίνακα που είχαμε μπροστά μας και για κάθε σκέψη , κάθε ιδέα που ακουγόταν, γινόταν η καταγραφή και η ανάρτηση της δίπλα στον πίνακα, προκειμένου να γίνεται ορατή και η σκέψη των μαθητών στους ίδιους.

Επέκταση της παραπάνω δραστηριότητας ήταν η δημιουργία μιας ιστορίας. Αξιοποιήθηκε μια άλλη ρουτίνα σκέψης του Artful Thinking, αυτή που ένα έργο τέχνης γίνεται η αρχή/το μέσο/ή το τέλος μιας ιστορίας. 

Οι μαθητές επέλεξαν να είναι ο πίνακας το μέσο στην ιστορία μας. Ονόμασαν το κορίτσι του πίνακα Σταχτοπούτα, πρότειναν κι άλλους ήρωες στην ιστορία, την κακή μητριά και τις δύο κόρες της και η ιστορία ξεκίνησε....

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν η Σταχτοπούτα (Μαρίλια), που ζούσε σε ένα μεγάλο σπίτι στο χωριό (Ηλίας). Μαζί με τη Σταχτοπούτα ζούσε η κακιά μητριά της και οι δύο κόρες της. Μια μέρα η μητριά άρχισε να συμπεριφέρεται άσχημα στο κορίτσι. Την έβαζε να κάνει μόνη της, τις δουλειές του σπιτιού(Αθηνά). Την έβαζε να σκουπίζει το σπίτι (Λυδία) και να σφουγγαρίζει (Θοδωρής). Η Σταχτοπούτα κουραζόταν πολύ (Αιμίλιος), ενώ οι αδερφές της έβλεπαν τηλεόραση (Εστερίνα) και έβγαιναν στο μπαλκόνι για να δροσιστούν (Άγης).

Μια μέρα η κακιά μητριά ζήτησε από τη Σταχτοπούτα να της φέρει φύλλα από το δάσος (Γιώργος). Η μητριά ήθελε τα φύλλα για να φτιάξει ένα δέντρο (Δανάη). Θα ήταν ένα δέντρο, κατασκευή, πάνω σε ένα τραπέζι (Κωνσταντίνος Σ.). Ήθελε να φτιάξει ένα φθινοπωρινό δέντρο (Μιχαήλ).

Η Σταχτοπούτα πήγε στο δάσος αλλά δεν της άρεσε (Ντελάνσι). Δεν ήταν χαρούμενη (Στέφανος). Ήταν λυπημένη (Ανδριάννα) γιατί την είχε στείλει εκεί η μητριά της (Ελένη) και ήταν μόνη της (Ανατόλης). Μάζεψε τα φύλλα και γύρισε σπίτι(Αλεχάντρο).

Στο σπίτι την περίμενε η μητριά και την ρώτησε αν τα είχε μαζέψει όλα τα φύλλα (Εστερίνα). Η Σταχτοπούτα απάντησε "όχι, λίγα μόνο"(Αιμίλιος). Η μητριά τότε είπε να πάει να της φέρει κι άλλα φύλλα (Κωνσταντίνος Σ.). Στο δάσος όμως ήταν σκοτεινά και η Σταχτοπούτα ζήτησε από τη μητριά να πάει την επόμενη ημέρα, που θα είχε ήλιο (Λυδία). Η μητριά δέχτηκε. Η Σταχτοπούτα πήγε να κοιμηθεί (Δανάη) και οι αδερφές της, το ίδιο (Ανδριάννα).

Η ιστορία μας είναι έτοιμη. Κάποιοι μαθητές μοιράστηκαν τους ρόλους και την δραματοποίησαν, κάποιοι ανέλαβαν να ζωγραφίσουν και οι υπόλοιποι μοιράστηκαν σε προγραμματιστές και ρομποτάκια-Σταχτοπούτες που κινήθηκαν πάνω στην πίστα, ακολουθώντας την εξέλιξη της ιστορίας.

Το παιδί/ρομποτάκι κρατούσε στα χέρια του τη Σταχτοπούτα και ξεκινούσε τη διαδρομή απο το σπίτι. Η Σταχτοπούτα , κλήθηκε να περάσει από την σκούπα και τη σφουγγαρίστρα  για να τις πάρει να κάνει δουλειές. Μετά ο προγραμματιστής έπρεπε να την περάσει από την τηλεόραση, όπου καθόταν οι αδερφές της και χάζευαν και μετά την οδηγούσε στο δάσος με το δέντρο, απ' όπου θα μάζευε τα φύλλα. Στο τέλος της διαδρομής την Σταχτοπούτα περίμενε η κακή μητριά για να πάρει τα φύλλα.

Σε επόμενη δραστηριότητα η ιστορία μας μεταφέρθηκε και στην πίστα του ρομποτικού ποντικιού μας, το οποίο μεταμφιέστηκε στο ρόλο της Σταχτοπούτας. Οι μαθητές προγραμμάτιζαν το ρομποτάκι-Σταχτοπούτα να κινείται, μέχρι να φτάσει στον τελικό προορισμό του, που ήταν να παραδώσει τα φύλλα στην μητριά.

" Η Μαρίνα και το μήλο"

 Αξιοποιώντας τη ρουτίνα σκέψης του Artful Thinking (Έντεχνος Συλλογισμός) της ερευνητικής ομάδας  Project Zero του Πανεπιστημίου Harvard, ο πίνακας ως η αρχή/μέση/τέλος μιας ιστορίας, οι μαθητές δημιούργησαν τη δική τους ιστορία.

(Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω και να επιβεβαιώσω το όνομα του καλλιτέχνη, γι αυτό και δεν αναφέρεται το όνομα του)

Αφού ολοκληρώθηκαν οι δραστηριότητες ενασχόλησης μας με τα φθινοπωρινά φρούτα, οι μαθητές, την ώρα των ελεύθερων δραστηριοτήτων, σχηματίζουν τον παραπάνω πίνακα σε ηλεκτρονικό παζλ, στη γωνιά του υπολογιστή.

Επόμενο θέμα μας το όργωμα και η σπορά. Δραματοποιούμε και αναπαριστάνουμε διασκεδάζοντας τις φθινοπωρινές εργασίες του αγρότη και τότε....προέκυψε η παρακάτω ιστορία, στην οποία εμπλέκεται στη μέση της ο πίνακας ζωγραφικής. 

Είναι Φθινόπωρο. Οι αγρότες σκάβουν τα χωράφια τους, τα οργώνουν και ρίχνουν σπόρους. Περιμένουν τη βροχή που θα βοηθήσει τους σπόρους να φουσκώσουν και να μεγαλώσουν. Δεν βρέχει και οι αγρότες μαζεύονται και τραγουδούν το τραγούδι της Περπερούνας. Πέφτει βροχή. Οι σπόροι μεγαλώνουν, γίνονται φυτά. Τα φυτά γίνονται δέντρα και δίνουν καρπούς. Οι αγρότες κόβουν τους καρπούς για να τους φάνε. Μαζί με τους αγρότες τρώει το φρούτο της και το κοριτσάκι του πίνακα. Το όνομα του είναι Μαρίνα. Η Μαρίνα είναι έτοιμη να δαγκώσει το μήλο, όταν βλέπει ένα σκουλήκι. Το σκουλήκι το λένε Σφίγγο. Ο Σφίγγος φοβήθηκε κι άρχισε να φωνάζει :Mην με φας, σταμάταααα!!! Η Μαρίνα του είπε. "Φύγε από εκεί. Θέλω να φάω το φρούτο μου". Ο Σφίγγος πρόλαβε και έφυγε. Η Μαρίνα είναι έτοιμη να δαγκώσει το μήλο της αλλά αυτή τη φορά εμφανίζεται ένα ποντικάκι. Το ποντίκι ήθελε να πάρει το μήλο του κοριτσιού. Η Μαρίνα του πρότεινε να το μοιραστούν. 

Έτσι το μήλο μοιράστηκε στη μέση, σε δύο ίσα κομμάτια, έφαγε η Μαρίνα, έφαγε και το ποντικάκι, που μετά πήγε στη φωλιά του.

Η ιστορία ολοκληρώνεται, οι μαθητές είναι ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα και ως επέκταση της δραστηριότητας και σύνδεση αυτής με την Ευρωπαική Εβδομάδα Προγραμματισμού, απόσπασμα της ιστορίας μας μεταφέρεται στην ρομποτική πίστα του Κόλμπι.

Οι μαθητές προγραμματίζουν το ρομποτικό ποντίκι να κατευθυνθεί προς το μήλο.

Και στη συνέχεια βοηθούν το ποντικάκι να φθάσει στη φωλιά του για να απολαύσει το μήλο του.

Tην επόμενη ημέρα η διαδρομή του Κόλμπι προς το μήλο και μετά προς τη φωλιά του αποτυπώνεται και στο χαρτί. Οι μαθητές σε ατομική προσπάθεια, σε φύλλο εργασίας, προσδιορίζουν με βελάκια κατεύθυνσης την πορεία που επιλέγουν να προγραμματίσουν, προκειμένου να φθάσουν στον πρώτο σταθμό-μήλο και στο τέλος της διαδρομής-φωλιά.