6 Μαρτίου 2015, Ημέρα Πρόληψης της Σχολικής Βίας.

"Τι είναι αυτό που με φοβίζει σε ένα φίλο μου?"
 "Τι δεν μου αρέσει να μου κάνει κάποιος φίλος μου?" 

 Είναι οι δύο ερωτήσεις που έκανα στα παιδιά προκειμένου να ξεκινήσει η συζήτηση μας. Απαραίτητη διευκρίνηση ότι μπορούμε να αναφέρουμε τη συμπεριφορά που δεν μας αρέσει ακόμα κι όταν αυτή προέρχεται από κάποιον που δεν είναι φίλος μας, από κάποιον μεγαλύτερο, από έναν γνωστό ή άγνωστο ή ακόμα και από μικρότερο άτομο.

Οι απαντήσεις των παιδιών ήταν οι ακόλουθες:
-Δεν θέλω να με βαράνε.
-Δεν μου αρέσει να μου πετάνε πράγματα πάνω μου.
-Με τρομάζουν οι μπουνιές.
-Φοβάμαι, όταν με βαράει στην κοιλιά.
-Πονάω, όταν με κλωτσάει.
-Δεν θέλω να με γρατζουνάει.
-Δεν θέλω να με σπρώχνει κανείς.
-Δεν μου αρέσουν τα χαστούκια και οι σφαλιάρες γιατί πονάω.
-Πονάω, όταν με τσιμπάει με δύναμη.
-Δε θέλω να με γαργαλάει κανείς στο λαιμό.
-Φοβάμαι στο computer τους σκοτωμούς και τα αίματα.
-Φοβάμαι το σκοτάδι (δεν έχει σχέση με κάποιον συνάνθρωπό μας, όμως ακούστηκε από τα παιδιά έντονα και όφειλα να το καταγράψω).
-Φοβάμαι τις αράχνες, τις κατσαρίδες, τα κουνούπια και τις μέλισσες γιατί τσιμπάνε (σεβαστός και αυτός ο φόβος).
-Δεν μου αρέσει να μου τραβάνε τα μαλλιά.
-Πονάω, όταν μου τραβάνε το αυτί.
-Τρομάζω πολύ όταν μου κάνουν "μπουου..."

 Όλες αυτές οι περιγραφές-βιώματα των παιδιών, είναι συμπεριφορές που τους ενοχλούν και τους προκαλούν φόβο, ανασφάλεια, θυμό, ίσως ντροπή και αγανάκτηση, ακόμα και θλίψη ή στεναχώρια. Όταν επαναλαμβάνονται μπορούν να αναγνωριστούν ως περιστατικά σχολικής βίας ή εκφοβισμού γενικότερα. Όπως όμως και να ονομάζονται, σημασία έχει η συμπεριφορά και η αντίδραση του παιδιού μας σε κάθε δράση που γίνεται εις βάρος του και νιώθει ότι του ασκείται πίεση και το ενοχλεί.

 Επόμενη ερώτηση μου, λοιπόν προς τα παιδιά για να κλείσουμε το θέμα μας ήταν:

"Τι κάνω εγώ, όταν δέχομαι τη συμπεριφορά αυτή που δεν μου αρέσει? Τι λέω για να σταματήσει?"

Κατέγραψα τις παρακάτω απαντήσεις:
-Μη με φοβίζεις.
-Αυτό που κάνεις δεν είναι ωραίο.
-Φύγε μακρυά μου.
-Μη με ενοχλήσεις ξανά.
-Μη με πειράζεις.
-Φύγε από εδώ.
-Σταμάτα.
-Δεν σ' έχω φίλο.
-Δεν θέλω να είμαι μαζί σου.
-Μπορείς σε παρακαλώ να φύγεις.
-Άσε με και μη με ενοχλείς.
-Μη με τρομάζεις.
-Άφησε με ήσυχο.
-Μην το ξανακάνεις.
-Σταμάτα θα το πω στους γονείς μου.

 Το συμπέρασμα της όλης συζήτησης ήταν ότι όποια συμπεριφορά μας ενοχλεί, διαμαρτυρόμαστε για να σταματήσει. Μαθαίνουμε να λύνουμε μόνοι μας τα προβλήματα και τις μικροπαρεξηγήσεις της καθημερινότητας. Όταν όμως αυτός που μας ενοχλεί δεν συμμορφώνεται με τις συστάσεις μας, μοιραζόμαστε το πρόβλημα μας με τους γονείς μας, με τους εκπαιδευτικούς, με κάποιον που εμπιστευόμαστε, ότι δεν θα μας κρίνει, ότι θα μας ακούσει και θα μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε μαζί αυτό που μας συμβαίνει. 
 Η σχέση που έχουμε όλοι οι γονείς αλλά και οι εκπαιδευτικοί με τα παιδιά μας (εντός και εκτός τάξης), η ασφάλεια που νιώθουν όταν συζητάμε μαζί τους, προσωπικά θεωρώ ότι είναι η καλύτερη τακτική πρόληψης των οποιοδήποτε "προβλημάτων".