Το πολιτιστικό πρόγραμμα με τα σχήματα μέσω της τέχνης, που δουλεύουμε φέτος, στάθηκε η αφορμή να ασχοληθώ με τα συναισθήματα για άλλη μια φορά, προκειμένου να περάσω στη δραστηριότητα που θα ακολουθήσει, τελικά, εντός των ημερών.
Η γλώσσα του σώματος, οι εκφράσεις του προσώπου και κυρίως η "γραμμή" του στόματος είναι αυτή που, από ότι διαπιστώσαμε σήμερα, μας φανερώνει τα συναισθήματα του συνανθρώπου μας. Τα παιδιά πλέον αναγνωρίζουν πολύ καλά τα σχήματα, όμως επειδή για να σχεδιάσουμε σχήματα ξεκινάμε από τις γραμμές ασχολούμαστε έστω και καθυστερημένα, λόγω φόρτου εργασιών, με αυτές.
Αρχικά είδαμε εικόνες και προσπαθήσαμε να ερμηνεύσουμε και
να ανακαλύψουμε το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από τη κάθε γραμμή στόματος.
Παίξαμε με τις γραμμές του δικού μας στόματος. Καλούσα τα παιδιά δίπλα μου και τους έλεγα κρυφά από τα υπόλοιπα να δείξουν θυμό, χαρά ή λύπη και να φανεί αυτό από το πρόσωπο τους. Οι υπόλοιποι από κάτω έπρεπε να ανακαλύψουν τι είναι αυτό που νιώθει κάθε φορά το παιδί δίπλα μου. Ο περιορισμός να φανεί το συναίσθημα μόνο από το πρόσωπο δεν ήταν εφικτός από κάποια παιδιά και οι κινήσεις τους ήταν χαρακτηριστικές και αρκετά διασκεδαστικές.
Δύο από τις κάρτες που παίζαμε τράβηξαν παραπάνω το ενδιαφέρον των παιδιών και το δικό μου γιατί τις σχολίαζαν πολύ. Ήταν η κάρτα του λυπημένου, με μια κυρτή προς τα κάτω γραμμή για στόμα και η κάρτα του πολύ στεναχωρημένου που είχε το ίδιο στόμα αλλά και δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια του επιπλέον. Βλέποντας αυτές τις κάρτες ξεκίνησε αβίαστα η συζήτηση που είχε ως θέμα "γιατί να είναι κάποιος λυπημένος ή τι είναι αυτό που στεναχωρεί πάρα πολύ κάποιον;" Σε αυτό το σημείο ηθελημένα ξέφυγα από τον αρχικό στόχο της δραστηριότητας και άρχισα να καταγράφω όλα αυτά που στεναχωρούν και προβληματίζουν τα παιδιά μας. Σκέφτηκα ότι θα είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε σαν γονείς τις ευαισθησίες των παιδιών μας. Είναι μια καλή αφορμή για να συζητήσουμε παραπάνω μαζί τους αυτά τα θέματα.
Έδωσαν τις εξής απαντήσεις:
-γιατί δεν έχει φίλους,
-γιατί δεν τον παίζουν,
-επειδή η μαμά πάει στη δουλειά,
-επειδή έχουν πεθάνει οι γονείς του και είναι ολομόναχος,
-δεν μπορεί να αναπνεύσει, μυρίζει βρώμικα έξω,
-δεν τον αφήνουν να παίξει,
-γιατί δεν θέλει να παίξει με τα παιδιά, θέλει να είναι μόνος του,
-γιατί όλο τον μαλώνουν, γιατί νευριάζουν μαζί του,
-δεν τον αφήνουν να κάνει μια ζωγραφιά,
-γιατί έφυγαν κρυφά οι γονείς του για βόλτα και τον άφησαν να κοιμάται,
-ανησυχεί για τους γονείς του γιατί λείπουν ταξίδι,
-δεν έχει λεφτά να αγοράσει πράγματα,
-δεν έχει φαγητό να φάει,
-δεν τον αφήνουν να πάει βόλτα,
-δεν έχει σπίτι να μείνει,
-δεν έχει νερό να πιει,
-λείπουν οι γονείς του στη δουλειά, δεν έχει τσίχλες να φάει και δεν μπορεί να πάει μόνος του να πάρει,
-επειδή δεν έχει παπούτσια να φορέσει και τέλος
-δεν έχει καινούρια ρούχα και φοράει συνέχεια τα παλιά.
Η γλώσσα του σώματος, οι εκφράσεις του προσώπου και κυρίως η "γραμμή" του στόματος είναι αυτή που, από ότι διαπιστώσαμε σήμερα, μας φανερώνει τα συναισθήματα του συνανθρώπου μας. Τα παιδιά πλέον αναγνωρίζουν πολύ καλά τα σχήματα, όμως επειδή για να σχεδιάσουμε σχήματα ξεκινάμε από τις γραμμές ασχολούμαστε έστω και καθυστερημένα, λόγω φόρτου εργασιών, με αυτές.
Αρχικά είδαμε εικόνες και προσπαθήσαμε να ερμηνεύσουμε και
να ανακαλύψουμε το συναίσθημα που κρύβεται πίσω από τη κάθε γραμμή στόματος.
Παίξαμε με τις γραμμές του δικού μας στόματος. Καλούσα τα παιδιά δίπλα μου και τους έλεγα κρυφά από τα υπόλοιπα να δείξουν θυμό, χαρά ή λύπη και να φανεί αυτό από το πρόσωπο τους. Οι υπόλοιποι από κάτω έπρεπε να ανακαλύψουν τι είναι αυτό που νιώθει κάθε φορά το παιδί δίπλα μου. Ο περιορισμός να φανεί το συναίσθημα μόνο από το πρόσωπο δεν ήταν εφικτός από κάποια παιδιά και οι κινήσεις τους ήταν χαρακτηριστικές και αρκετά διασκεδαστικές.
Δύο από τις κάρτες που παίζαμε τράβηξαν παραπάνω το ενδιαφέρον των παιδιών και το δικό μου γιατί τις σχολίαζαν πολύ. Ήταν η κάρτα του λυπημένου, με μια κυρτή προς τα κάτω γραμμή για στόμα και η κάρτα του πολύ στεναχωρημένου που είχε το ίδιο στόμα αλλά και δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια του επιπλέον. Βλέποντας αυτές τις κάρτες ξεκίνησε αβίαστα η συζήτηση που είχε ως θέμα "γιατί να είναι κάποιος λυπημένος ή τι είναι αυτό που στεναχωρεί πάρα πολύ κάποιον;" Σε αυτό το σημείο ηθελημένα ξέφυγα από τον αρχικό στόχο της δραστηριότητας και άρχισα να καταγράφω όλα αυτά που στεναχωρούν και προβληματίζουν τα παιδιά μας. Σκέφτηκα ότι θα είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε σαν γονείς τις ευαισθησίες των παιδιών μας. Είναι μια καλή αφορμή για να συζητήσουμε παραπάνω μαζί τους αυτά τα θέματα.
Έδωσαν τις εξής απαντήσεις:
-γιατί δεν έχει φίλους,
-γιατί δεν τον παίζουν,
-επειδή η μαμά πάει στη δουλειά,
-επειδή έχουν πεθάνει οι γονείς του και είναι ολομόναχος,
-δεν μπορεί να αναπνεύσει, μυρίζει βρώμικα έξω,
-δεν τον αφήνουν να παίξει,
-γιατί δεν θέλει να παίξει με τα παιδιά, θέλει να είναι μόνος του,
-γιατί όλο τον μαλώνουν, γιατί νευριάζουν μαζί του,
-δεν τον αφήνουν να κάνει μια ζωγραφιά,
-γιατί έφυγαν κρυφά οι γονείς του για βόλτα και τον άφησαν να κοιμάται,
-ανησυχεί για τους γονείς του γιατί λείπουν ταξίδι,
-δεν έχει λεφτά να αγοράσει πράγματα,
-δεν έχει φαγητό να φάει,
-δεν τον αφήνουν να πάει βόλτα,
-δεν έχει σπίτι να μείνει,
-δεν έχει νερό να πιει,
-λείπουν οι γονείς του στη δουλειά, δεν έχει τσίχλες να φάει και δεν μπορεί να πάει μόνος του να πάρει,
-επειδή δεν έχει παπούτσια να φορέσει και τέλος
-δεν έχει καινούρια ρούχα και φοράει συνέχεια τα παλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου