Όσο μεγάλη και να είναι η καταιγίδα , εμείς θα περιμένουμε το ουράνιο τόξο.....

  Ο σκοτεινός ουρανός, τα μπουμπουνητά και η πολύ έντονη βροχόπτωση της ημέρας, σε συνδυασμό με μια λάμπα που τρεμόπαιζε, επηρέασε τη διάθεση των μικρών μου μαθητών. Η Κ. μας εξομολογήθηκε ότι φοβάται τις καταιγίδες και ακούγοντας την βρέθηκαν πολλά παιδιά που παραδέχτηκαν το ίδιο. 
 Εννοείται πως το πρόγραμμα μας άλλαξε πορεία και καθίσαμε στην ολομέλεια για να μιλήσουμε. Μέσα από ερωτήσεις που έκανα στα παιδιά καταλήξαμε στο ταξίδι του νερού και στην κυκλική  διαδρομή που ακολουθούν οι σταγονίτσες που πέφτουν από τα σύννεφα, μέχρι να ξανανέβουν πάλι ψηλά.
Το ουράνιο τόξο ακούστηκε πολλές φορές στις απαντήσεις των παιδιών, ότι βγαίνει μετά τη βροχή και πρότεινα να ντυθούμε  όλοι ουράνια τόξα και μόλις τελείωνε η καταιγίδα που είχε ήδη πλημμυρίσει την αυλή μας να βγαίναμε έξω. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν. Οι φοβίες μπήκαν στην άκρη εξαρχής και έπιασαν όλοι μαρκαδόρους και ψαλίδια για την κατασκευή τους.
 Σταθήκαμε τυχεροί και την ώρα που σχολάσαμε η βροχή είχε σταματήσει. Ο ουρανός παρέμενε σκοτεινός βέβαια αλλά μέσα σε αυτή τη μαυρίλα ξεπρόβαλαν τα νηπιάκια, φορώντας τα ουράνια τόξα τους χαμογελώντας και φτιάχνοντας σε όλους την διάθεση.